Volks-liedjens, uitgegeeven door de Maatschappij tot Nut van 't Algemeen (5 delen)

[p. 3]

[Vijfde stukjen]

Vreugdelied.

Wijze: Hoe zoet is 't daar de Vriendschap woont.

Ik ben vernoegd! met blijde toon

Verkondigt dat mijn lied,

En menig man, met schat en kroon

En scepter, is het niet:

En is hij 't al, wat schaadt het mij?
Dan ben ik 't toch, zoo wel als hij,

Zoo wel, zoo wel, als hij.

Des Sultans pracht en magt en schat,

En Alexanders waan,

Die, toen hij de aard' vermeesterd had,

Nog uitkeek naar de Maan,

Belach ik, en begeer die niet;
Ik haak niet naar gekroond verdriet.

Ik haat, ik haat 't verdriet.

Tevredenheid is steeds mijn woord;

Wat baat mij geld en eer?

't Is mij genoeg, wat mij behoort;

Die wijs is, wenscht niet meêr:

En wat men wensch', wanneer men 't had,
Zoo was men daaröm nog niet zat:

ô Neen! ô neen! niet zat.

[p. 4]

 

En geld en eer zijn, boven dien,

 

Zoo broos gelijk het glas;

 

Ervaring doet het dikwijls zien;

 

't Verandert alles rasch.

 

De rijke man verliest zijn deel,

 

En weinig goeds wordt dikwijls veel,

 

Door vlijt, door vlijt, wordt 't veel.

 

 

 

Opregt, grootmoedig zijn, en goed,

 

Is meêr dan geld en eer;

 

Dan is men altijd wel gemoed:

 

Wat wenscht een schepsel meêr?

 

Dan is men bij zich zelf te vreên;

 

Men haat geen mensch en vreest 'er geen:

 

Geen mensch, geen mensch, ô neen!

 

 

 

Ik ben vernoegd! met blijden toon

 

Verkondigt dat mijn lied,

 

En menig man, met schat en kroon

 

En scepter, is het niet:

 

En is hij 't al, wat schaadt het mij?

 

Dan ben ik 't toch, zoo wel als hij,

 

Zoo wel, zoo wel, als hij.

 

 

 

1800.