Volks-liedjens, uitgegeeven door de Maatschappij tot Nut van 't Algemeen (5 delen)

[p. 52]

Het Onweder.

Wijze: Kom Orpheus.

De zon verbergt haar gloejend licht,

De dik betrokken lucht,

Bedekt haar glans voor ons gezicht:

't Bevreesde menschdom vlugt:

'k Hoor 't rommelend geluid,

Daar barst het onweêr uit!

't Word duister op den vollen dag,
De donder klatert slag op slag,

Het weêrlicht baart ontzag.

Doch schoon dit weer ontzag verwekt,

En vrees'lijk is voor 't oog;

'k Weet dat het tot een zegen strekt,

Aan 't veld, dat, dor en droog,

Geschroeid is en verzengd,

En milden zegen brengt;

Die vrugtbaarheid en leven geeft,
Wanneer 't de lucht gezuiverd heeft.

En alles blij herleeft.

[p. 53]

 

 

't Is waar, men heeft somtijds gezien,

 

Dat 't onweêr schaden kan;

 

Maar 'k heb gehoord van wijzer liên

 

Hoe ligt, een kundig man,

 

Zich t' huis voor rampen wacht,

 

Als 't weêr word afgebragt

 

Naar plaatsen, daar het niemand schaadt;

 

En dat slegts door een' koperdraad,

 

Die naar beneden gaat.

 

 

 

'k Verheug mij, dat die goede God

 

Den menschen wijsheid gaf,

 

Tot weering van een ijs'lijk lot,

 

't Geen meenig bragt in 't graf.

 

't Gaat vast, zijn teder hart,

 

Wil niemands ramp of smart.

 

Daar 't onweêr zelfs zijn goedheid toont;

 

En hij, die in den hemel woont,

 

Zo gunstig ons verschoont.

 

 

 

Wat grootsch gezicht! wat Majesteit!

 

'k Zie 't schitt'rend bliksemvuur.

 

Mijn hart aanbid in nedrigheid,

 

Den Schepper der natuur.

 

Hoe groot zijt gij, ô God!

 

Maar welk een zalig lot!

 

Dat gij, wiens onbepaald bewind,

 

't Heelal aan wijze wetten bindt,

 

Mij vaderlijk bemint.

 

 

 

M^a.V.H.