Volks-liedjens, uitgegeeven door de Maatschappij tot Nut van 't Algemeen (5 delen)

[p. 52]

De Bruids moeder.

Wijze: Toen ik laatstmaal in 't Maisaizoen.

Wat ben ik in mijn hart verblijd!

Ik smaak een zoete vreugd;

Nu Jaantje, binnen korten tijd,

Zo minzaam als vol deugd,

Zal treden in den echt,

Met Braafharts oudsten knegt;

't Is zulk een snedig jongeling

En tevens zoo opregt.

Maar nu gebiedt mijn moederpligt,

Dat ik haar eens ontvouw,

Het geen ik acht van veel gewigt,

Voor ieder jonge vrouw:

Hoe dat men in dien staat,

Veel ongeluk ontgaat.

En daar men jong en onbedacht,

Dan zo geen acht op slaat.

[p. 53]

 

Het eerst dat ik haar zeggen wil,

 

Is: schuw het huiskrakkeel:

 

Want wagt ge u voor het eerst verschil,

 

Dan wint gij waarlijk veel.

 

Voer nimmer 't hoogste woord,

 

Wijl zulks des man behoort:

 

Hier door kunt gij veel twist ontgaan,

 

Die 't zoet des vredes stoort.

 

 

 

Met vreugd voeg ik 'er dan nog bij:

 

Dat vlijtigheid haar past:

 

Dat dit den man verligting zij,

 

In 't dragen van zijn' last.

 

ô 't Brengt voor 't huisgezin,

 

Aanmerkelijk voordeel in,

 

Als man en vrouw te zamen werkt,

 

Uit eenerlei begin.

 

 

 

Ik zal haar raaden, dat ze let

 

Op kleding, huissieraad;

 

Dat alles zindlijk zij en net,

 

En wel in orde staat.

 

Een vrouw, die slordig leeft;

 

Verwaarloost wat zij heeft.

 

Daar ze aan heur man en huisgezin,

 

Een schaadlijk voorbeeld geeft.

 

 

[p. 54]

 

Ik zeg haar dan voor eerst genoeg;

 

Zij heeft toch ook verstand.

 

Voor and're dingen is 't te vroeg,

 

Die volgen naderhand.

 

Kwam eens die blijde dag,

 

Dat 'k haar als moeder zag:

 

'k Gaf haar dan weêr den besten raad,

 

Die 't Moederhart vermag.

 

 

 

S.A.R.