De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 17 (1887)

De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 17

(1887)– [tijdschrift] Vlaamsche Kunstbode, De– rechtenstatus

Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 258]
Poëzie I. Het gevlekte kleed. (Fabel). De kleine Pol, een losbol zoo van zes tot zeven, Had zijn nieuw kleed met stroop gevlekt, Die uit een drinkglas was gelekt, En op zijn kiel en broek bleef kleven. Zijn moeder had dit schaars bemerkt, Of zij schoot los in eene storremvlage: ‘Zie nu dien schurk, dien vuilen vage!..Ga naar voetnoot(1) Wat helpt het, dat men zwoegt en werkt Van 's morgens vroeg tot 's avonds late?.. Het kan niet baten: 't Moet al gescheurd zijn en besmeurd!..’ En wijl het rood heur 't aanzicht kleurt, Stelt zij de buurt in rep en roere: ‘Zie, Wanne! roept zij, dat zijn toeren: Mijn jongen heeft alweer zijn kleed bevuild!.. Zie, Thriene! zie die kleêren!..’ huilt En schreeuwt zij voort, tot dat de wijven Naar buiten komen op heur hevig kijven!.. ‘Wat zal ik nu daarmede doen? - Neem water met het sap van een citroen!’ Zegt de eene; - ‘Neen, 't zal beter gaan met zeepe.’ Roept de andre, wijl een' derde schreeuwt: ‘Een grepe Fijn zout, erop gestrooid, zal 't beste zijn!’ Een' vierde raast: - ‘Neem termetijn, neem termetijn!’ En nu valt men aan 't wasschen En 't plassen!.. En past maar al die middlen toe, (Men weet waarom, noch hoe!..) Zoodat de vette stropevlekken Ten minste een dubble plaats bedekken, En nu met zeep noch termetijn, Niet meer te kuischen zijn!.. _* * _* Wat had die moeder nu gewonnen? - Eenieder wist de fout van Pol: De buurt was nu er heel van vol! En 't kind was slecht en onbezonnen!
[pagina 259]
Daarbij de vlekke bleef in 't kleed, En 't was maar wel besteed!..Ga naar voetnoot(1) * _* * Aan vele moeders past een raad: Indien een kind een' fout begaat, Verzwijgen wij voor vreemden 't kwaad. Wat kan het baten alles uit te bellen, En het aan Wanne en Thriene te vertellen?.. Het is een werk van mindren stand, En een bewijs van klein verstand! Want zegt, wat ziet men in de goê gezinnen! - Men wascht daar zelf het vuile linnen Ten huize binnen!.. P.P. De Nys. Komen, 26 Mei 1887.
II. De eikel en de pompoen. (Vrij naar La Fontaine). Aan Leeraar LEO VAN DEN KINDERE, te Brussel. Het hoofd al schuddend, diep ontsteld, Trok Gazo door het veld, En deed als op zich zelf geweld, Als kon hij iets niet goed bevatten!.. ‘Hoe is 't toch mooglik? riep hij uit, Dat men zoo hoog Gods wijsheid nog wil schatten? Voorwaar, ik zeg het luid: Ik vind zijn werken vol gebreken!.. Welja, het is nog eenszins te verstaan: Hij heeft dit alles in 't begin gedaan!.. Ik wil hier enkel van twee dingen spreken: Bezie daar op den eik, den eikel staan!.. En den pompoen, hier, aan een ranke slepen!.. Wat heeft zich God hier fel misgrepen!.. Wat dwaas gedacht!.. Had Hij gewacht, Tot ik ter wereld was gekomen, En bij mij raad genomen, Men zag Hem vele dingen anders doen!.. Dan had b.v. die pompoen, - Die groote vrucht, daar, aan den eik gehangen, En de eikel, hier te gronde, den pompoen vervangen!..’
[pagina 260]
_* * _* Om zijne luim wat tegen 's Scheppers misverstaan Te stillen, zou hij slapen gaan!.. En zoo gezeid, en zoo gedaan, Hij vleide zich ter neder (Het was in brandend zomerweder!) In 't frissche lommer van 'nen eikenboom... Hij sluimerde in, - en in een wonderdroom, Herschiep hij alles, hier op aarde, Wat hij in zijn bereik ontwaarde!.. .................. Terwijl hij dan, in droom! zijn wonderwerk aanstaarde, Schiet hij op eens uit zijne rust: Een tik op zijnen neus heeft zijnen lust Tot breken en herscheppen plots gebluscht!.. Hij grijpt naar 't voorwerp, dat hem kwam bezeeren, En vindt 'nen eikel op zijn kleêren!.. - ‘Zie nu! roept hij, die prulle doet mij bloên!.. Oh! oh! Goddank!.. was 't een pompoen, Mijn hoofd was heel veranderd van fatsoen, En 'k werd, na twee, drie dagen, Naar 't stille Piereland gedragen!.. Voortaan laat ik Gods werken lijk zij zijn; Want al mijn wijsheid was maar schijn!.. Hierbij, om mijn verwaandheid te herstellen, Wil ik aan LafontaineGa naar voetnoot(1) dit geval vertellen, Die het in fabel op zal stellen, Tot lesse van het nageslacht, - Al was het maar voor die hervormers En staatsbestormers, Die alles willen naar een nieuw gedacht, En die vergeten, Of wel niet weten, Dat al hetgeen ‘Vooruitgang’ heeft volbracht, Of eens de Toekomst ons zal geven, De vrucht is van een kalm en rustloos streven!.. P.P. De Nys. Komen, 26 Mei 1887.

[pagina 261]
III. Zoete stonden. Hoe schoon is 't in den zomer, als 't rustuur heeft geheld, Met mijn vriendin te dwalen langs 't open, groene veld. De nachtegaal slechts stoort nog de stilte der natuur... Met haar is 't zoet te wandelen op zulk een plechtig uur, Te spreken van de liefde aan 't lieflijk maagdelijn, Den schoonen tijd te wenschen om altijd saam te zijn, Geheimnisvol te fluisteren schoorvoetend wand'len voort... O, niets bestaat op aarde, dat meer de ziel bekoort! _* * _* En als ik in de verte de klok hoor negen slaan, Dan keeren we op ons stappen, om weer naar huis te gaan... Wij hooren 't windje ruischen in 't nabijstaande riet. Hoe kijken wij in 't ronde of niemand ons bespiedt. Dan scheiden wij vol liefde, zooals wij 't zijn gewoon, Ik zoen haar... en een kusje van haar is dan mijn loon! Ik wensch een goeden nacht dan aan 't goddlijk lieve kind, Want zij is de een'ge vreugde, die ik op aarde vind. _* * _* Maar ik, ik kan niet slapen; ik mijmer gansch den nacht, Want hare lieve beeltnis zweeft steeds mij in 't gedacht.
[pagina 262]
Als 't rustuur weer zal slagen, dan is 't weer wonderzoet Met haar langs 't veld te dwalen, met mijnen liefdegloed. En eer de bloem zal sterven, en eer de sneeuw valt neer, Dan zijn we reeds vereenigd en scheiden nimmer meer; Wij zullen vreugde smaken, wij worden straks een paar, Daar zij voor mij zal leven, en ik dan ook voor haar. Isidoor Albert. Beirvelde.	voetnoot(1) Vagebond (W.-Vl.) voetnoot(1) Zeer gebruikte uitdrukking bij 't volk (W.-Vl.) voetnoot(1) Bij Esopus en Phèdre vond ik deze fabel niet. P.P. De Nys.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

datums

26 mei 1887