De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 14

[p. 188]

Kunstnieuws.

Henri Bource.

- In de vorige maand heeft onze stadgenoot en talentvolle kunstschilder Bource in den Kunstkring een schilderstuk tentoongesteld, waaraan wij eenige regelen willen toewijden. Onder den titel van Herkules en Omphale geeft hij ons weder eene van die variatiën op hetzelfde thema, waarin de heer Bource onuitputtelijk is. Herkules is voorgesteld als eene flinke Scheveningsche visscher, die geduldig het breigaren van zijne geliefde in de handen gespannen houdt, terwijl Omphale, een Schevenings meisje in gezelschap van hare vriendin, met welbehagen het garen opwindt evenals de sterke Grieksche god wordt voorgesteld spinnende aan de voeten van Omphale, de Lybische koningin. Zoo als altijd is de teekening uitmuntend, de uitdrukking eenvoudig en waar; er is iets idylisch in de compositiën van Bource. Hij brengt ons gewoonlijk op een klein plekje aan het strand, waar men de frissche zeelucht inademt bij het helder daglicht, terwijl in een klein hoekje de oneindige waterplas zich rustig uitstrekt.

Moderatus.

Tentoonstelling in den Letter- en Kunstkring te Gent.

- De Gentsche artisten doen wel met van tijd tot tijd eene tentoonstelling te houden; zoo blijven zij de aandacht van 't publiek op zich trekken, het geheugen opfrisschen; zoo doen zij van zich spreken.

Daar hebben wij weder een zestigtal tafereelen voor ons; het zijn geene grootsche werken, die bewondering afvergen, ze schitteren niet door iets buitgewoons in vinding, opvatting, geest. Het zijn werken, die opzettelijk geschilderd werden voor het gros der koopers, voor den liefhebber, die wel eenige honderde, maar geene duizende frank voor de kunst over heeft.

De artist moet leven, om te leven moet hij kunnen verkoopen, en om te kunnen verkoopen is hij dikwijls genoodzaakt zijne vleugelen te kortwieken.

[p. 189]

Dit in acht genomen, zal men de kleine tentoonstelling, die ons thans bezig houdt, zeer bevredigend vinden.

Daar hebben wij het landschap. Moet men niet zeggen dat Van Poelvoorde in zijne verschillende tafereelen de natuur trouw terug geeft? Weet Wytsman in zijne groote en kleine stukken, in zijne decoratieschilderingen er geen leven en bezieling aan te geven? Weet Den Duits van de natuur niet eenen zekeren geheimzinnigen sluier op te lichten? Zijn de landschappen van Maria Peeters en mejuffer Rolin niet frisch en lief opgesmukt?

En de bloemenschilders? - Weet Désiré De Keghel, weten mejuffers De Vigne en Allard ze niet voor ons oog te doen fleuren in hunne volle malschheid? En de jonge juffer V. Claes sluit zich bij dit drietal aan en weet ze haast te evenaren. Haar fruit, hare doode natuur zijn ook veelbelovende stukken.

Eene goede noot voor den korf met bloemen van Tremerij.

Wij gelooven dat G. Van Aise met veel gemak werkt; hij brengt veel voort. Zijne twee groote naakte figuren bevatten gedeelten, die meesterlijk gemaald zijn; andere gedeelten zijn aan kritiek onderhevig. Zijn zanger en muziekant is zeer warm van koloriet; het gelaat is vol uitdrukking. Zijn hoek van den tuin van den heer D. is een kleurenvuurwerk. Maar wat ons 't meest van hem bevalt is het afbeeldsel van zijnen vriend Wytsman. Dit tafereel, als genrestuk behandeld, toont ons wat Van Aise vermag, wanneer hij maar ernstig wil. Hier is gezonde kleur gepaard aan wijze teekening, hier spreekt er karakter uit de trekken en is men omgeven van licht en lucht.

De eerste schilderijen, die een kooper vonden, waren die der gezusters Maria en Valentina Dumont. Het zeezicht van Maria, waarop een zeilend schip de golven doorklieft, en de koeien in de weide van Valentina zijn ook twee knappe tafereelen.

Onder de portretten zijn er goede, vooral het portret van den heer D.H. door Julius Van Biesbroeck munt uit: 't is onder alle opzichten merkwaardig. Het kinderportret door Vindevogel mag ook geprezen worden.

De studiestukken van Toeffaert trekken de aandacht tot zich; men kan de koppen ervan maar geschetst noemen;

[p. 190]

als de schilder ze wat meer zal afgewerkt hebben, zullen ze zeer gesmaakt worden.

Scribe toont ons drie zichten met figuren uit het zonnige en warme Marokko. Hij toont ze ons, zooals hij ze gezien heeft, zonder overdrijving, zonder jacht op effect.

Het zeezicht van J. Delvin, met zijnen diepen horizont en de overheerschende zilverachtige tint met de mijmerende juffer te paard, aan den oever, is eene dichterlijke opvatting, in den trant van zijn groot tafereel dat op onze laatste drie jaarlijksche tentoonstelling prijkte en thans ons Museum versiert.

Ook Slobach toont ons zeezichten, doch wat hij ditmaal levert is zoo verdienstelijk niet als de tafereelen, die hij ons over eenige maanden te aanschouwen gaf.

De Inoogsting van Willaert strekt dien jongen artist tot eere; wanneer hij zich eens zal losgemaakt hebben van die nabootsing van zekere Fransche schilders en zich zelven zal willen zijn, zal hij wel onder onze beste artisten weten rang te nemen.

Als sieraad van kleine salontjes of spreekkamerkens kunnen goed de genrestukjes, de markiesjes, dienen van Mattelé en Cerviez. 't Is fijn gepenseeld en keurig afgewerkt.

Heins hield zich ditmaal op den achtergrond; die vruchtbare artist toont ons nu maar een aantal kleine teekeningen, die hij meer voor eigen genoegen dan voor den verkoop vervaardigde.

Van beeldhouwkunde is op de tentoonstelling weinig te zien: enkel drie borstbeeldekens, een voorstellende den beeldhouwer Leroy, vervaardigd door zijnen vriend Elevell (Amerikaansch artist, die tijdelijk onze stad bewoont), een lief lachend kinderkopken van mejuffer Lefebvre en eene goede fantazy van Van den Bossche.

Gent.

P.G.

Muziekmaatschappij.

- De laatste muziekavondstond, door deze voortreffelijke maatschappij ingericht was derwijze samengesteld, dat iedereen bevredigd moest zijn. Het bijzonderste stuk was een quintetto van Cesar Franck, voor piano, twee violen, alto en violoncel. Alhoewel deze Parijsche toondichter hier niet zeer bekend was, heeft zijn werk toch

[p. 191]

genoegen gedaan, omdat het ernstige hoedanigheden bezit en van warme begeestering en grondige studie getuigenis geeft.

Uit het opera Acante en Céphise van Rameau, werd het koor de pastorale met fijn gevoel voorgedragen.

Verder werd ten gehoore gebracht, een Ave Maria Stella van Jan Van den Dries. Ofschoon dit stuk zich niet door groote oorspronkelijkheid onderscheidt, mag het toch tusschen de goede gerekend worden.

Het overige van het programma werd vooral door solisten ingenomen. M^me Coppenrath heeft het Ave Maria van Cherubini, en te zamen met mej. Hanssens, een duo Jeunesse van Edm. Michotte, voorgedragen. Deze laatste zangeres heeft van den zelfden komponist eene melodie l'Eglantine gezongen.

Mej. Laenen, professor aan de muziekschool, heeft met veel juistheid en gevoel twee stukken voor klavier gespeeld van D. Scarlatti.

Nog moeten wij melding maken van M. Wieland, den talentvollen harpist, die ons ten zeerste heeft bevallen in zijne Avondzang en Silfendans, en die dan ook door het publiek terug geroepen werd.

Vergeten wij niet ten slotte mede te deelen, dat de heer De Bom eene lieve melodie Vous m'oubliez van Th. Radoux heeft gezongen, en zich zeer voordeelig heeft doen kennen in het solo voor tenor van het Ave Maria Stella, waarvan wij hooger spraken, en waarin wij andermaal de prachtige stem en de schoone methode van M. Henri Fontaine hebben mogen bewonderen.

Toon Schilders.