Een hanengevecht door Emiel Claus.
Eenige maanden geleden schitterde nog het Electrisch licht in het paleis van volksvlijt te Parijs, en waren er de zalen gevuld met werktuigen van menschelijk vernuft. Eenige dagen geleden, was er in hetzelfde lokaal eene geheele andere beweging, want toen werden er duizende kisten met schilderijen en beelden in het gebouw gedragen, om in het dal aan Josophat der kunstenaars geoordeeld te worden; de kwaden werden van de goeden gescheiden, en de uitverkorenen verkregen eene plaats in het Eden der Schoone Kunsten. Onder die uitverkorenen bevindt zich een schilderstuk van onzen talentvollen Vlaamschen kunstschilder en medewerker Emiel Claus. Wij kennen hem in zijne gevoelvolle onderwerpen met kinderen; nu heeft hij zich aan een geheel ander onderwerp begeesterd. Eene episode uit het volksleven, in het weelderige Vlaanderen, zijn geboorteland, een hanengevecht, was zijn droombeeld. Claus wilde zijne kracht ontwikkelen, met opoffering van geld, wilde hij den teugel vieren aan zijne kunstlievende verbeeldingskracht en hij is er in geslaagd een verdienstelijk schilderstuk te maken. Flink zijn zijne tijpen van de krachtige Vlamingen geborsteld, en schoon is de groepeering van de toeschouwers, die met bedaardheid het beslissend oogenblik van den strijd afwachten. De hanen op het voorplan, waarvan de eene reeds onder de spoorslagen van den vijand, in het stijdkamp is neergezonken, terwijl de andere als overwinnaar moedig voor zijn slachtoffer staat, zijn breed en met verbazend veel talent geschilderd; men ziet dat Claus een getrouwe navolger van de natuur is. Wij bewonderen zijnen moed een zoo groot onderwerp op het doek gebracht te hebben, en wij hopen dat hij zal voortgaan op den weg, dien hij thans gekozen heeft, om onderwerpen uit het Vlaamsche volksleven met zijn verdienstelijk penseel terug te geven.
Moderatus.
Auteursrechtvrij