De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 12 (1882)

De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 12

(1882)– [tijdschrift] Vlaamsche Kunstbode, De– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

Vorige Volgende



[pagina 206]
Poëzie. I Voor de blanke visscherswoon... Vóór de blanke visscherwoon.... wiegen breede lindeboomen hunne groene bladerkroon, en de Maze vloeit zoo schoon langs de wildbegroeide zoomen. Geurig was de damp en blank, aan het doomend nat ontstegen; lokkend als sirenenzang, klonk, van uit een bootje rank, mij een vrouwenstemme tegen. De ochtend rees, het water blonk, heimvol ruischten al de baren; en tot in mijn herte drong 't liedje, dat mij tegenklonk, 't wondre lied van varen, varen...
II In den herfst. Schoon was de najaarsdag. Een heldre straal der zonne deed de blanke najaarsdraden als zilver glinstren, blaadren, dor en vaal, bedekten 't pad, langs waar wij minnend traden. Doodsch lag het dal, in gele herfstkleedij, en kaal het veld, beroofd van groen en leven; en statig, als een trotsche zuilenrij, rees voor ons oog de bladerlooze dreve.
[pagina 207]
Daar zochten wij het plekje langs den stroom, waar wij zoo dikwijls naast elkander zaten; waar wij zoo vaak, in gouden liefdedroom, al wat ons griefde, smert en traan, vergaten. Ontlooverd was de groene zodenbank; geen dartle runders die langs de oevers sprongen; en waar was 't lied dat, rein van zin en klank, in wilgenschaduw kinderstemmen zongen? Snelroeiend naar het warme, bloeiend zuid, verdween een vooglenvlucht ter wijde verte. Een stille zucht steeg onzen boezem uit, een stille zucht, vol ongekende smerte. A. Sauwen.
III In de mei. Wat al vreugde, lust en leven Heerschen in de groene dreven! Schittrend praalt de lieve Mei, In het woud en op de wei. Vogels zingen, beekjes klaatren, Knaapjes springen, loopen, schaatren, Alles lacht in de natuur! - Van uit 't onbewolkt azuur, Zendt de zon haar zoele stralen Over heuvel, berg en dalen. - Bloemen geuren, Rijk aan kleuren, Vlinders fladdren hoog en laag, Bieën en torren Gonzen en snorren Over boomgaard, tuin en haag. 't Lieve maagdlijn, diep verslonden, Droomend van die zaal'ge stonden, Toen de liefde de eersten keer Kuste hare wangjes teer;
[pagina 208]
Plukt een bloempje; - minnevonken Spatten uit haar vuurge lonken; Want des bloempjes streelend lied Suist haar toe: Vergeet mij nîet. Alles ademt heil en vrede, Plechtig ruischen dankgebeden, Alles zingt in harmonij Lieve Mei, hoe schoon zijt gij! Constant Wolfs. Antwerpen.
IV Uit eenen liederenkrans. 't Was een schoone zomerdag, Frisch en geurig, Toen ik u voor 't eerste zag, Lief en kleurig; En de zonne was zoo zacht En het weder; Alles strooide vreugde en pracht Rond u neder. Gij waart als het jaargetij Schoon en bloeiend; Blond van haar, van wezen blij, Lustig stoeiend; Als een hemel was uw oog, Blauw en teeder; 't Hoofdje zwierde fier omhoog Heen en weder. En als 't jeugdig rozenblad, Rood en streelend, Leek uw mondje een balsemvat Hertzeer heelend. Doch het sprak geen enkel woord Tot mijn smarte - Maar toch heeft uw blik geboord In mijn harte.
[pagina 209]
2. 't Was avond en het weder zacht! De maan in statigstille pracht Gleed langzaam aan de azuren transen, En schoot haar milde tooverglansen Op 't sluimrend kruid van park en hof, Waar menig meisje dwaalde en pronkte - Doch 't schoonste, dat mij tegenlonkte, Was zij, wier beeld mijn ziel eens trof. De zoetste toon van harp en veêl Weerklonk langs bloembed en priëel, En strooide vreugde en heil in 't ronde, Wijl alles liefde en lust verkondde En toch, ik hoorde niet dien toon: Mij zong een andre harp van binnen, Van blonde jeugd en zalig minnen, Van engelvreugd en streelend schoon! Daar wandelde in 't verzilverd loof De maagd, voor harp en vedel doof, Zacht drooment aan geluk en vreugde. 't Was zij, die mij het hart verheugde, Mij hopen deed aan liefde en lach; Het was haar voetstap, dien ik drukte, Haar beeld, dat mijne ziel verrukte: 't Was haar alleen, die 'k hoorde en zag! Lentz.
V Van Duyse's nalatenschap.Ga naar voetnoot(1) Ik ook ben Vlaming. Ik ook ben Vlaming; 'k ben er trotsch op dit te wezen; 'k Ben Vlaming in den bloede, en Vlaming in de taal. Verguist haar, basterds, tot pygmeën opgerezen, Ik overheersch uw zegepraal.
[pagina 210]
Mijn ziel is Vlaamsch als mijn gedachte: Die bei zijn één; die bei verlaagt gij nimmermeer. Ik rijs ter hoogte van den Vlaamschen voorgeslachte Bij uwe eens weggeflonkerde eer ................ De Gauler, door 't Romeinsche juk verpletterd, Neemt met 's verwinnaars taal zijn dolle dwangziekte aan, Maar Belgies vrijman wrokt, en gloeit, en tandenknettert: Zegt Cesar ‘spreek Latijn!’ wat wraak in 't oor u klettert, Gij blijft den taaldwang wederstaan. Poëzie. Ik doorzocht met jongen lust Ieder kunstgenot, Dat een hemel in 't gemoed Afstraalt, in 't verkwikte bloed Als gedaald uit God. 'k Heb geluisterd naar de ziel, Die in 't snaartuig zong, En naar 't hoor, wien 't levend lied, Dat gevoel en smaak verried, Uit den boezem drong. 'k Heb de scheppingen gesmaakt Van een Raphaël, Die een wereld, lang vergaan, Weer voor de oogen op doet staan, Naar zijn kunstbevel, Ja, in al het wondrental Dat natuur ons schenkt, Als zij met haar milde hand Bloemen uitstort t'allen kant, En met heil ons drenkt, Vond ik niets zoo toovrend lief Als een schoon gedacht, Rijk van vorm en frisch van toon Tot ons eigen zieleloon Godlijk uitgebracht. Prudens van Duyse.

[pagina 211]
VI Lied aan Karel Miry. Gent, 29 April 1882. - Getoonzet door Florimond Van Duyse. Door eenvoud, ja, door gul gezang, Bevecht gij hart- en geestesdwang. Uw lied is als een zonnestraal, Het kleurt en beurt de moedertaal, Het geeft ze zoetheid, kracht en klem Tot in de zwakste kinderstem. Miry, waar uwe liedren klinken, Daar mag de beker blinken, Daar moet de Vlaming drinken, Ter eer van 't Vaderland! Door 't vroolijk goed- zijn van uw hert Verdrijft ge volk- en kindersmert.. Waar vreê niet woont, daar schenkt ge troost, En na den troost de vreugd, die bloost Als morgengloed, als avondgloed, Op onzen schoonen Scheldevloed. Miry, waar uwe liedren klinken, Daar mag de beker blinken, Daar moet de Vlaming drinken, Ter eer van 't Vaderland! Hoe klein het is het Vaderland, Voor uw gemoed, voor uw verstand Was 't altijd groot, van eeuw tot eeuw. Niet temmen zullen zij den leeuw, Zoolang een Vlaming zingt uw zang, Vol vaderlandschen liefdedrang. Miry, waar uwe liedren klinken, Daar mag de beker blinken, Daar moet de Vlaming drinken, Ter eer van 't Vaderland! O brave man, o kindervriend, Door 't volk oprecht en diep bemind, Uw kunst hebt ge immer toegewijd Aan 't schoone, dat den geest verspreidt! Gij leeft voor Vlaanderens heerlijkheid. Miry, waar uwe liedren klinken, Daar mag de beker blinken, Daar moet de Vlaming drinken, Ter eer van 't Vaderland! Emanuel Hiel.	voetnoot(1) Uit het pas verschenen 1^e Deel: Prudens van Duyse's Nagelaten Gedichten, uitgegeven door Florimond van Duyse bij De Seyn-Verhoogstraete, te Roeselare.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs