De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 11

(1881)– [tijdschrift] Vlaamsche Kunstbode, De– rechtenstatus



[pagina 20]
Poëzie. I. Tranen op het Graf van mijn' dierbaren Echtgenoot. U moeten derven, vriend, die van mijn leven De ziel waart!... Ach! wat kan het broos bestaan Mij zonder u nog heil of vreugde geven?... U, dierbre wederhelft, u roep ik aan Bij dag, bij nacht; mijn hartvriend, immer stijgt Tot u de klacht van mijn verbrijzeld harte, Om leniging in mijne zielesmarte; Doch, niets dan de echo antwoordt: alles zwijgt In 't rijk des doods... Nog blijft één grens ons scheiden: Het graf.... Ja, 'k moet de hulp van 't graf verbeiden Om u te zien, u weer te mogen minnen, Weêr zoo geheel met hart en ziel en zinnen, Voor u, door u te leven als voorheen; Want, liefde dat is leven, dàt alleen! In de eenzaamheid der bange, lange nachten Leeft steeds uw beeld in mijn gedachten: 'k Zie nog uw vlijt, uw rustloos streven, Uw nachtrust zelfs zoo vaak ten offer geven; Want trots den jaren last, hebt gij uw plicht Als Doctor en als Menschenvriend verricht... Dan zie 'k u weder liefdrijk binnentreden, Na 't trouw volbrengen uwer zware taak, Mij minzaam groetend; dan een samenreden, Een zoet gesprek was beider zielsvermaak.... En thans! hoe doodsch en somber zijn die muren! Wat rouwgedachten wekken de avonduren Nu 'k in mijne eenzaamheid naar u verzucht, En 't maantjen in de rein azuren lucht Het plekje droef verlicht, waar ge eens gezeten Naast mij, de gansche wereld kont vergeten. Wij wisten samen van geen leed, geen smart. Wij leefden waarlijk in elkanders hart. Uw liefdrijke oogslag was mijn troost, mijn ruste, Wat mij beviel dàt was hetgeen u lustte.
[pagina 21]
En zòò, zòò bloeide vier- en veertig jaar, Ons echtverbond, gelijk een rozelaar Der liefde, mild met geuren overgoten, Tot heilgenucht van echt- en zielsgenooten. En - zond ook soms het lot een wolk van rouw, Ons beider troost was beider liefde en trouw. Uw laatste handkus vóór uw droevig sterven, Die heeft het mij gezegd wat ik zou derven In u, mijn diepbetreurde zielevrind: Méér hebt gij dan mij hartlijk, teêr bemind, Ik werd door u geëerd en aangebeden, De schoonste bloemen werden voor mijn schreden Door u met rijke liefdehand gestrooid... En thans! Uw graf, met mijn cypres getooid, Wordt met mijn dankbre tranen overstort, Tot ook mijn levensbaan verbroken wordt... Rust bij ons dierbaar tweetal, zóó beweendGa naar voetnoot(1) Waarmêe gij, vriend, nu de eerste zijt vereend: Haast volg ik u ten hemel in Bij 's Vaders eeuwig huisgezin! Vrouw Van Ackere, geb. Doolaeghe.
II. Rouwkransje. aan mijne dierbare vriendin, Mev. Van Ackere, bij het afsterven haars Echtgenoots. Diepbeproefde vrouw, hoe innig Deel ik in uw zielesmart! Loodzwaar moet 't gemis u vallen Van den liev'ling van uw hart; Van den trouw verkleefden gade, Die met liefderijke hand. Frissche bloemen wist te vlechten In des huwlijks liefdeband.
[pagina 22]
Hij, uw hoop in lentejaren, Vreugd van later levenstijd, Steun en schutsgeest uwer grijsheid, Zoo geheel aan u gewijd. Hij, de zorgvol brave vader, Diepe denker, eed'le vrind, Die, als troost van 't lijdend menschdom, Werd door arm en rijk bemind. Ik besef wat gij moet lijden, Welke smart uw aandeel is, Hoe 't gevoelvol hart moet bloeden, Bij zijn droevig wreed gemis!... Troosten kan ik niet; want woorden Drogen zulke tranen niet; 'k Wensch alleen dat Kinderliefde Balsem op uw wonden giet', Vriendschap u den last help' dragen, Die uw zwakke schoudren drukt; Hoop in God het wee verzachte, Waar ge moedloos 't hoofd voor bukt. Wend vertrouwend 't oog ten Hemel. Dàar vindt ge den duurbre weêr, U met 't kindrenpaar verbeidend, En - daar scheidt men nimmermeer. Vrouwe David, Geb. Mathilda Van Peene. Aalter, 31 December.
III. Uit de ‘lentesotternijen.’Ga naar voetnoot(1) Nu keert de Lente weer in het land: ik heb mijn venster opengelaten..... Langs wegen en stegen nu meiën geplant; balsems walmen langs 's Heeren straten. En waar de Mei zijne bloezems schiet daar zal ook flus de minne ontkiemen. Des, lustige Mei, toef buiten niet, laat frissche geuren mijn hert doorstriemen
[pagina 23]
Kom in, gij, zwoele lentelucht, mijn droge longen moet ge streelen. Een vroolik lied na lang gezucht, zoo moet de Mei alle droefheid heelen. _* * _* Rozenkleurige wolkjes spreiden, hier en daar, door 't hemelsblauw. Doomend smelten beemde en weiden in een scheemrend meer van dauw. Zacht, met goudgetinte stralen kleurt de zon der boomen top. Overal, langs bosch en dalen sprankelen lustige zangen op. Lovers, knopjes allerwegen! Blanke kelken overal! 't Is als zijpt een bloezemregen neder, over meersch en dal. Komt, naar buiten! al die klanken, al die bloemen, lucht en vreugd in uw zielen opgevangen, en genoten, wat gij meugt! _* * _* Wat loopt gij door de groene wei en plukt het loof der hagen? - Wij doen Baas-Winter uitgelei; 't Vertrekuur is geslagen! Hij heeft ons lang genoeg gekweld met hoopen ijs, dat nauwliks smelt, en sneeuw op veld en wouden. Wij wenschen hem een blijde vaart, veel grijze haren in zijn baard..... - Hij mag het vrij onthouden! Vaarwel, gi, grove winterbaas, met al uw blazen en razen!
[pagina 24]
Dat was voorwaar een onwaard guit: al waar een bloem mocht bloeien, flus stak hij de magere knokkels uit; ‘Wij zullen dat bloemken besnoeien!’ En als dan velden, berg en dal, daar blaarloos stonden, overal één treuren en één kwijnen. dan strooide hij, lachend, vroeg en laat, ijskilllen sneeuw op beemd en straat en liet geen zon meer schijnen. En guitenstreken die hij deed! Zet gij een voetje buiten, daar staat hij op de wacht; gereed de hand vol ijzige kluiten. Dan, grijnzend. in zijn dikken baard: ‘He, riep hij, snaak, wees niet vervaard! Wat, staat je daar vervrozen van kou? zoo loop zoo snel je kunt, Ik gooi u, hartelik gegund, dit balletje.... om uwe ooren!’ Dan 's nachts! naauw hebt ge tabbaard aan: men komt op 't venster tikken. Flus doet ge uw warmste pantoffels aan eens eventjes uit te blikken, Pas op: nauw schuift ge uw raam omhoog* of, platsch! daar krijgt ge in mond en oog, tienduizend natte vlokken, en, - zoem! daar wipt met eenen sprong voorbij, en trekt, vol spot de tong, Baas-Winter, op zijn zokken! Vaarwel, gi grove winterbaas, met al uw blazen en razen! Pol de Mont. Doornik.

[pagina 25]
IV. Bij 't wiegjeGa naar voetnoot(1). Van al de lieve bloemen, - mijn kind, Die bloeien in onzen hof, Bekoort ge mij het meeste, - mijn kind, Verdient ge den zoetsten lof. _* * _* De myriaden sterren, - mijn kind. Die glinsteren daar omhoog, Verlichten nooit mijn harte, - mijn kind, Dat kan maar alléen uw oog. _* * _* En zong ik duizend liedren, - mijn kind, Geen enkel vermeldde trouw Mijn sprakelooze liefde, - mijn kind, Wanneer ik U stil aanschouw.... Theophiel Coopman.
Onze dichters vertaald. I. In die Welt hinaus!Ga naar voetnoot(1). Schulcantate Kinder. Früh in Mai, in Scherben klein Mutter senkte Saamen ein. Die Keime, wir sahen sie spriessen. Wir durften Wasser giessen auf, Wollen wir Kinder allzuhauf Wasserlein giessen! Mâdchen. Mutter's Gärtlein, wie glänzest du, Wie winken uns die Blümelein zu! Welch Glühen! Welch Blühen!
[pagina 26]
Grôssere Mâdchen. Winden wir bei Spiel und Tanz Kranz auf Kranz, Stets schauen, Stets thauen Die Blümlein aus Grün. Ein Knabe, schüchtern. Wie auf den Wangen dir Rosen blühn... Knaben. Und Früchte, Früchte allerwegen Aus Vaters Garten lachen entgegen! Die pflücken wir, pflücken wir, herlicher Segen! Kinder. Sämlein.... Mâdchen. Pflänzlein.... Grössere Mâdchen. Blümlein.... Knaben. Frucht... Alle. Natur, fast erdrückt uns die lastende Wucht, Versorgerin du. Für das Herz und Verstand Die Schul' mit Lehr geht dann zur Hand. Kinder. Wir wuchsen aus Saamen zur Pflanz' empor. Mâdchen. Wir waren Pflänzlein, erwuchsen zur Blum. Grössere Mâdchen und Knaben. Und sorgen wir für Vaterlands Flor Dass ihm erblühe Freiheit und Ruhm! Knaben. Mit festem Arm und hellem Sinn..... Grössere Mâdchen. Und mit Gemüthe froh und rein....
[pagina 27]
Alle. Das Paradies ist der Gewinn, Die Welt, die Welt sie läd 't uns ein! Knaben, allein. Ja, Säen und Mähen Losung sei, Kreuzen das Meer wir wie Adler frei. Räder, sie rasseln, Hämmer erdröhnen, Wasser, sie rauschen, Bälge, sie stöhnen. Gilt es dem Guten, gilt es dem Schönen. Segnende Geister, herbei, herbei! Lassen wir Lieder ertönen! Kinder, Mâdchen und grôssere Mâdchen. Und wir, eure Schwestern, einst Braute, einst Frauen, Wir wollen im Hause das Glück euch erbauen, Euch füllen die Brust Mit Fried' und Lust Und seel'gem Vertrauen?.... Knaben. Uns füllen die Brust Mit Fried' und Lust Und seel'gem Vertrauen?... Doch will unsre Freistatt bedrohen der Feind, Als Helden stehn wir vereint, Gebieten tosenden Winden. Wir haben das Blut für die Heimat feil; Fliessen dann mög's für Vaterlands Heil! Kinder, Mädchen und grössere Mädchen. Und Frau'n werden Wunden verbinden. Alle. Nein! nein! nein! Bruderliebe allein. Kein Bruderhass hienieden! Jugend wie die Pflanze streb', Auf zum Himmel, Verbild geb', Schlinge Aste wie die Reb', Alle Völker eine Frieden. Gab' aus Kopf und Gab' aus Hand, Heil sei unseren Vaterland Ewiglich beschieden! Heinrich Flemmich nach Julius de Geyter. Freiburg, Br.

[pagina 28]
II. Un clair de lune.Ga naar voetnoot(1) Le vent soufflait dru, froid: - Un sombre bruit Autour de moi roulait, roulait sans cesse Comme un soupir de la terre en détresse, Un long soupir vers Dieu! - C'était la nuit. Du Sud au Nord, le voile des nuages Dans l'infini, glissait ses plis sauvages; Que par moments entr'ouvrait l'Aquilon. Alors passait de la lune un rayon Pâle, immobile, inondant l'atmosphère D'un reflet froid, brillant mais sans lumiêre, Comme cet oeil que l'homme indifférent Lance parfois au pauvre, fléchissant Sous ses malheurs. - Je rêvais: - En ce monde, Pensais-je ainsi, tout passe comme l'onde Qui dans les cieux suit les courants de l'air. L'âpre douleur, sur son aile de fer, Plane en tous lieux, fouettant parmi l'espace - Comme une écume - et peuple et siècle et race, De vils jouets dans son vol furieux, Depuis l'enfance et jusqu'aux blancs cheveux, Jusqu'à la tombe! - Oui, car comme la lune Sans s'émouvoir, voit sous la voûte brune Valser, valser ces affreux tourbillons, Ainsi toujours, sur nous, faibles grillons, Plane là haut la cruelle déesse Qui répand sur la plèbe et la noblesse Un froid regard. - On l'appelle la mort! Longtemps mon oeil suivit du Sud au Nord Ce tourbillon et la lune flottante, Qui grimaçait à travers la tourmente; - Longtemps aussi mon esprit incertain Vlt s'écouler l'immense flot humain, Que dominait de son front chauve et pâle L'horrible mort. - Et puis une rafale Courba ma tête. - Hélas, dès cette nuit Au fond du coeur quel trouble s'est produit! Trad. de J.L. Heuvelmans.	voetnoot(1) Onze twee jonge kinderen, in den schoonsten levensbloei gestorven. voetnoot(1) Nieuwe liederenkrans. Ter perse, bij Hoste, Gent, met portret geteekend door Em. Claus en autograaf, versierd door O. de Clerq, kunstschilders. voetnoot(1) Uit ‘Gelukkig Leven.’ voetnoot(1) Julius de Geyter. De Wereld in! (Schoolcantate.) voetnoot(1) J. Van Beers. (Maneschijn).

Vorige Volgende

De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 11

Poëzie.

I.
Tranen

II.
Rouwkransje.

aan mijne dierbare vriendin, Mev. Van Ackere, bij het afsterven haars Echtgenoots.

III.
Uit de ‘lentesotternijen.’Ga naar voetnoot(1)

IV.
Bij 't wiegjeGa naar voetnoot(1).

Onze dichters vertaald.
I.
In die Welt hinaus!Ga naar voetnoot(1).

Schulcantate

II.
Un clair de lune.Ga naar voetnoot(1)

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

vertalers

Poëzie.

I. Tranen

II. Rouwkransje.

aan mijne dierbare vriendin, Mev. Van Ackere, bij het afsterven haars Echtgenoots.

III. Uit de ‘lentesotternijen.’Ga naar voetnoot(1)

IV. Bij 't wiegjeGa naar voetnoot(1).

Onze dichters vertaald. I. In die Welt hinaus!Ga naar voetnoot(1).

Schulcantate

II. Un clair de lune.Ga naar voetnoot(1)

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

vertalers

I.
Tranen

II.
Rouwkransje.

III.
Uit de ‘lentesotternijen.’Ga naar voetnoot(1)

IV.
Bij 't wiegjeGa naar voetnoot(1).

Onze dichters vertaald.
I.
In die Welt hinaus!Ga naar voetnoot(1).

II.
Un clair de lune.Ga naar voetnoot(1)