De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 6 (1876)

De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 6

(1876)– [tijdschrift] Vlaamsche Kunstbode, De– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

Vorige Volgende



[pagina 488]
Poëzie I. Treurtoon Voor mijn kleinzoontje Karel-Bruno-Adolf DOOLAEGHE, geboren den 11 juli 1876, en reeds den 28 derzelfde maand overleden Zoo lang gewenscht, zòò blij verwacht, Zoo hoopvol in het licht gebracht, Lief kindeken. Helaas! ge ontsloot Nauw de oogjes of u trof de dood. Gij, éénig bloeisel aan den stam Die eerst door u zijn kroon bekwam, Hoe welkom waart gij! hoe gevierd! Wat dankbeèn tot den Heer gestierd!... Maar, doet uw dood ons hart zoo zeer, En vloeien onze tranen neêr, Wij willen niet uw heil benijden. Een zoete troost verzacht ons lijden, Die ons doet zeggen tot elkaâr: ‘Zie op! de Liev'ling huisvest dààr; Was hij op aard een fijne bloem, Omhoog is hij der Englen roem. Zie! kleine Karel lacht van ver In 't pinklend licht der avondster, En roept: ‘Lieve ouders, juicht nuvrij; Geen zuchtjen noch geen traan voor mij; 'k Ben heemling thans, zoo blij te moê, - Gods liefde sloot mij de oogjes toe!’ Vrouwe Van Ackere, geb. Maria Doolaeghe. Dixmude, 28 juli 1876.
II. Rachel. Daar treedt ons bruintje levensfrisch In huis; het vraagt, en vleit en streelt, En tracht bij hààr naar rust; want 't is Zoo moe geloopen en gespeeld.
[pagina 489]
Zij sust hem zachtjes op haar schoot, Het lieve, schuldelooze wicht; En 't slaapt nu dra zijn kaakjes rood, Met d'englenlach op 't aangezicht. Gelukkig kind! nog zwak en klein, Kent gij der wereld kwaad nog niet; Uw hart en ziel zoo schoon, zoo rein, Gevoelen nog geen zwart verdriet. Behoed zijt gij voor bangen nood; Want 'k zorg voor u den ganschen dag. Maar 'k zwoeg toch blijde tot ter dood, Ontwaar ik slechts uw' milden lach. Jacob Stinissen. Kortrijk, 1876.
III. Jaan en Greet.Ga naar voetnoot(1) Keulsche legende. (Simrock. Rheinische Sagen). In Weert dao is et ins gescheed, Dat woende 'n ambachtsmaan, Dee had en dochter, dat waos Greet, 'Ne knech^t dee heet me Jaan. Die Greet dat waos en frisse pùl, 'Ne kop wie mélk en blood. Dee Jaan dat woas 'ne knappe snùl, Nog jonk, mer toch vol mood. Ins zag zich Jaan: die Greet is schoen, Zoe get nao mine wins. Er gong nao Greet, en zag heúr toen: ‘Och Greet, bezuug mich ins!
[pagina 490]
Num mich veur maan; ich bin mer knech^t En dich, de bis neet riik; Ich lap al scheun, dich nêis neet slech^t, De zuus, ver ziin geliik. De spaanreem van de vajer kint, De maot van mine ruk; Mer ins getrouwd, heet dat en ind, Dich liers mich et gelùk.’ Mer Greet die zag: ‘verstaon ich rech^t, Ich bin van bùrgerlui; En dich, de bis mer ene knech^t, Dich pas^t en Trijn of Trui. Ich bin neet nik, onnuus'le blood, Mer toch get miejer weerd; 'Nen halfingszoon is neet te good Mét al zen keui en peerd.’ Wie Jaan dat hoort, dee gruutse praot, Stond er bedonderd dao; Er leep eweg en woord soldaot, En maakde'n et denao. Er hong de bies^t dao oet genòg, Mér sloog zich wie 'nen held; Er schuimde 't land van vreemde bòg En wont veul ier en geld. En wie'er kaom terùk nao Weert, Doe zaog me wonder op. Want Jaan dee waos gechamareerd Mét pluimen oppe kop. Er zaot te peerd; van allemaol Woord heer gesalueerd, Want Jaan dee waos noe generaol, De groete Jaan van Weert. En toen er langs de merret kaom, Zaot op ein van de heuk Ens Greet veur enen appelkraom Mét fruit en oliekeuk. Mer wie er Greet geware woord, Leet heer ze peerd stil stoon, En zag dat eederein et hoort: ‘Greet, hêiste 't mer gedoon!’
[pagina 491]
Die stum die klonk aon Greet zoe zach^t; Zij ouch erkaant de maan, Ze leet 'nen deepe zuch^t, en zag: ‘Hêi 'ch dat geweten, Jaan!’ Drum, meidskes, dinkt, ier et uch spit, Dat gruutsigheid neet baat; Die veur Sint Anna käske zit Be rouwt et zich te laat. En kump dao eine dee uch wélt, Noe dan, versmiedt em neet; Ger krijgt déks neet woe geer op télt, Liert tat van Jaan en Greet. G.D. Franquinet. Maastricht.
IV. Riik en erm. Wie mennig blumke wast en greuit Al in de zonneschiin! Dat lach^t, dat pronk^t en leeflik bleuit In kleurkes en satien. En 't wörremke dat steit deveur En zuut et dreuvig aon, En veur die schoen en rike kleur Liet en jaloese traon. Dao wêit de bijs! en 't blumke vélt Bekleend, geknak^t, ontkleurd; En 't wörmke, wat zich kroepend hélt, Dat blijf^t onaongereurd. G.D. Franquinet. Maastricht.	voetnoot(1) Dit en het volgend in Maastrichtsch dialekt geschreven gedichtje werden door don schrijver met veel bijval op eene der Congreszittingen te Brussel voorgelezen. De geachte Voorzitter van het Maastrichter Congres heeft ons daarbij voor ons Tijdschrift nog andere even eigenaardige stukjes gestuurd. Red.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

datums