De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 5

[p. 481]

Gouddochtertje.
Een kindersprookje van Leander.

Vóór de poort, vlak bij de weide stond een huis; daarin woonden twee menschen, die maar één kind hadden, een heel klein meisje. Gouddochtertje noemden zij het. Het was een lief, aardig, klein ding; vlug als een wezeltje.

Eens op een' vroegen morgen ging de moeder naar de keuken, om melk te halen; daar wipte liet kleine ding het bed uit en ging in haar hemdje in de voordeur staan. Nu was het een wonderschoone zomermorgen, on terwijl het daar zoo in de deur stond, dacht het: ‘Morgen regent het misschien; wellicht is 't beter, dat ik vandaag maar eens ga wandelen.’ Zoo gezegd, zoo gedaan; het loopt naar de weide achter het huis en van de weide naar het bosch. Toen het in 't bosch kwam, schudden de hazelaars heel ernstig hunne takken en riepen:

‘Klein kikkertje met je hemdje bloot,
Wat blijft ge niet op moeders schoot?
Ge hebt geen broekje of schoentjes aan
En met één kousje kunt ge niet gaan;
Mocht ge dat kousje ook nog verliezen,
Je beentjes zullen wis bevriezen.
Loop je voetjes niet verder moe,
Ga liever maar weer naar huis toe!’

In plaats van hiernaar te luisteren, liep het kleine ding het bosch in en kwam, toen ze het bosch door was, bij den vijver. Hier aan den waterkant stond met een vijftiental jongen, alle goudgeel als een eidooier, een eend, die verschrikkelijk begon te snateren, daarop Gouddochtertje te gemoet liep, den snavel wijd open sperde en deed alsof ze het kind wilde

[p. 482]

opeten Maar Gouddochtertje was niet bang, ging recht op de eend los en zei:

‘Eentje, klein snatergekje,
Wees bedaard en houd je bekje!’

‘O,’ sprak de eend, ‘zijt gij het, Gouddochtertje! Ik had je waarlijk niet herkend; neem 't me niet kwalijk! Ge zult ons toch immers geen kwaad doen? Hoe gaat het je toch? En hoe is 't met vader en moeder? 't Is heel lief van je, dat ge ons eens opzoekt. 't Is voor ons een groote eer. Ge zijt zeker heel vroeg opgestaan? En ge wilt zoo onzen vijver eens bezien? 't Is hier een heel aardig plekje! Niet waar?’

Toen ze uitgesnaterd had, vroeg Gouddochtertje:

‘Zeg eens, eendje, waar krijgt ge toch al die kanarievogeltjes vandaan?’

‘Kanarievogels?’ antwoordde de eend, ‘met je verlof, dat zijn mijn jongen.’

‘Maar ze piepen toch zoo fijn, en ze hebben geen veeren, maar haar! Wat krijgen die kanarievogeltjes dan wel te eten?’

‘Ze drinken klaar water en eten fijn zand.’

‘Maar daarvan kunnen ze toch onmogelijk groeien.’

‘Stellig, stellig,’ zei de eend; ‘de goede God zegent het voor hen, en dan vinden ze soms in 't zand wel een worteltje, in 't water een worm of een slakje.’

‘Hebt ge hier geen brug?’ vroeg Gouddochtertje verder.

‘Neen,’ zei de eend, ‘eene brug hebben we nu eenmaal hier niet. Maar wilt ge den vijver overvaren, dan zal ik je met genoegen overzetten.’

Daarop ging de eend te water, brak een groot blad van een waterlelie af, zette Gouddochtertje er op, nam den langen stengel in den snavel en voer zoo met haar naar de overzijde, terwijl de jonge eendjes er vrolijk naast zwommen.

‘Vriendelijk bedankt, eendje!’ zei Gouddochtertje, toen ze aan den oever gekomen waren.

‘'t Vereischt geen' dank.’ sprak de eend. Als ge me eens weer noodig hebt, ben ik tot je dienst. Mijne complimenten aan je ouders. Ik groet je.’

[p. 483]

Aan de overzijde van den vijver lag een groote, groene weide, waarin Gouddochtertje al verder wandelde. Weldra zag ze een' ooievaar. Zo liep recht op hem toe en sprak: ‘Goeden morgen, heer ooievaar!’ Wat eet ge daar toch, dat er zoo groen gespikkeld uitziet en zoo kwaakt?’

‘Kikkersalade,’ antwoordde de ooievaar, ‘kikkersalade, Gouddochtertje.’

‘Och, geef me ook wat, ik heb zoo 'n honger.’

‘Kikkersalade is geen eten voor je,’ zei de ooievaar; meteen ging hij naar de beek, dompelde zijn' langen snavel ver onder water en haalde er eerst een' gouden beker met melk en daarna een broodje uit. Vervolgens lichtte hij zijn eenen vleugel op en liet een peperhuisje met suiker vallen. Gouddochtertje liet zich niet tweemaal noodigen, maar ging zitten en at en dronk. Toen ze verzadigd was, sprak ze:

‘Hartelijk dank, Voorspoed en gezondheid je leven lang!’

Daarop liep ze verder. Het duurde niet lang, of er kwam een blauw vlindertje aanvliegen.

‘Klein blauwtje,’ riep Gouddochtertje, ‘willen we wat krijgertje spelen?’

‘Mij goed,’ antwoordde de vlinder, ‘maar ge moogt me niet bij de vleugels aanvatten, opdat er niets afgaat!’

Nu speelden ze vroolijk krijgertje in de weide, totdat het avond begon te worden. Toen de schemering viel, zette Gouddochtertje zich in 't gras neer en dacht: ‘Ik wil eerst wat uitrusten en dan naar huis gaan.’ Terwijl ze daar zoo zat, merkte ze, dat alle bloemen in 't gras ook al moe waren en wilden gaan slapen. 't Madeliefje knikte heel slaperig met zijn kopje, hief het weer op, keek met starende oogjes rond, en knikte nog eens weer. Daar naast stond een witte aster (dat was de moeder), die zei:

‘Madeliefje, mijn engeltje, Val niet van je stengeltje!’

‘Ga naar bed, mijn kind.’ En het madeliefje gaf zich stil

[p. 484]

neer en ging slapen. Daarbij verschoof zijn wit mutsje, zoodat de tipjes juist over zijn gezichtje hingen.

Nu sliep de aster ook in. Toen Gouddochtertje merkte, dat alles in de rust lag, vielen ook haar oogjes toe. Daar lag zij nu op de weide te slapen, en ondertusschen liep hare moeder schreiende het gansche huis door, om haar te zoeken. Alle kamers snuffelt ze door; ze kijkt in alle hoekjes, onder alle bedden en ook onder den trap. Ze gaat de weide in tot, aan het bosch, en het bosch door tot aan den vijver. Den vijver kan ze niet overgegaan zijn, denkt ze, terwijl ze terugkeert en nog eens in alle hoekjes en gaatjes, onder alle bedden en ook onder den trap zoekt. Wederom gaat ze naar de weide, en weer naar 't bosch en weer tot aan den vijver. Dat doet zij zoo den ganschen dag, en hoe meer ze het doet, hoe meer ze begint te schreien.

De man had intusschen de heele stad afgeloopen en overal gevraagd, of niemand Gouddochtertje gezien had.

Toen het echter geheel en al donker was geworden, kwam een van de twaalf engelen, die iederen avond de gansche aarde moeten overvliegen, om te zien, of niet hier of daar een klein kind is verdwaald, en om het dan weer bij zijn moeder te brengen, - ook op de groene weide neerstrijken. Toen hij zag, dat Gouddochtertje daar lag te slapen, nam hij haar voorzichtig op, zonder haar wakker te maken, vloog tot boven de stad en keek, in welk huis nog licht brandde.

‘Dat zal wel het huis zijn, waar ze wezen moet,’ sprak hij, toen hij de woning van Gouddochtertjes ouders bemerkte, waar in de woonkamer nog altijd het licht brandde. Heimelijk gluurde hij door het venster: daar zaten de vader en de moeder tegenover elkaar aan de kleine tafel te schreien, en onder de tafel hielden zij elkander bij de hand. Heel stil opende de engel de huisdeur, legde het kind onder den trap en vloog weg.

En de ouders zaten nog steeds bij de tafel. Eensklaps stond de moeder op, stak nog een licht aan en keek nog eens in alle kanten en hoeken en onder de bedden.

‘Vrouw,’ sprak de man op droevigen toon, ‘ge hebt immers reeds zoo vaak te vergeefs in alle hoekjes en gaatjes

[p. 485]

gezocht en ook onder den trap. Ga naar bed. Ons Gouddochtertje zal wel in den vijver gevallen en verdronken zijn.’

Maar de vrouw luisterde niet en ging verder, en toen ze onder den trap lichtte, zag ze daar het slapende kind liggen. Ze gaf zulk een schreeuw van blijdschap, dat haar man hals over kop den trap afsprong. Met een van vreugde stralend gelaat, kwam ze hem tegemoet, met het kind op den arm. Het had zich zoo moede geloopen, dat het vast bleef slapen.

‘Waar was het toch? Waar was het toch?’ riep de man uit.

‘Het lag onder den trap te slapen,’ hernam de vrouw ‘en toch heb ik vandaag al zoo dik wijls op die plaats gekeken.’

Toen schudde de man met het hoofd en sprak:

‘Moeder, moeder, dat is geen zuiver spel; maar we willen God toch danken, dat we ons Gouddochtertje weerom hebben.’

Ch.F. Van Duijl.