De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 3

[p. 529]

Eene bloemenherinnering
door Eva.

Bloemen zijn zieltjes, heb ik eens hooren zeggen. Of dit zòo is, zullen de bloemnimfjes moeten beslissen, maar zóoveel is zeker, dat alle bloemen zonder onderscheid de macht hebben tot onze ziel te spreken, omdat ze tot de vele stemmen behooren waarmede de natuur goede gedachten bij ons oproept.

Aan menig gelukkig oogenblik uit ons leven zijn bloemenherinneringen verbonden. Is niet elke dierbare herdenking met eene bloem te vergelijken?

Ik heb eens een zeer ouden hovenier ontmoet die in zijn kleinen hof een perkje korenbloemen had geplant. Hoe vreemd en doodsch dat stond, kan ik u niet zeggen; het geleek een perk van welig onkruid. Zij, die zoo prachtig en toch zoo nederig hare hemelsblauwe kopjes tusschen de trotsche gouden korenzee verheffen, stonden daar als uit haren geboortegrond weggerukt en bogen treurend de lange groene stoelen tot elkander.

De oude man, die mij tusschen al de planten in den hof vóorging, had sneeuwwitte haren als een zilveren krans om het hoofd; hij was zoo doof dat hij bijna niemand kon verstaan, maar zijn gelaat had eene uitdrukking van tevredenheid en geluk, in overeenstemming met de liefelijke zon, die den kleinen tuin bescheen. Zijne stem was aangenaam en opgewekt. Hij sprak onophoudelijk voort over al de verschillende planten of boomp jes, die hij gekweekt en verzorgd had en wees mij met verrukking menige prachtige Fransche roos en hooge geraniums aan,

[p. 530]

die in vollen bloei waren. Ik geloof zeker dat die oude man met zijn bloemen een verstaanbare taal wisselde, te inniger, naarmate hij minder de taal dor menschen kon verstaan.

Hij sneed eene prachtig fonkelende roos af en eenige knopjes en voegde die met andere takjes sierlijk te zamen tot een kleinen ruiker.

Het verwonderde mij, dat hij niet eene van die schoone rozen in het midden schikte, doch hij bracht mij naar het perk met de korenbloemen, plukte er eenige af en plaatste enkelen daarvan in den ruiker, de overige tusschen reseda's, heleotropen, violen en rozen.

Ik wist niet dat die eenvoudige blauwe bloempjes zulk een mooie uitwerking konden teweegbrengen. Ik was er van verrukt. De oude man zag het mij aan en sprak: - ‘Ja, Mevrouw 't is een mooie bloem en ik heb er hier een bed vol van, omdat er voor mij een bijzondere herinnering aan verbonden is... Maar de zon schijnt hier te fel, kom mede naar binnen; dààr is het koel en dan zal ik het u vertellen... ten minste als gij het hooren wilt,’ voegde hij er droevig glimlachend bij. Ik knikte toestemmend en trad met hem de kleine kamer binnen. De oude man had, zooals men pleegt te zoggen, ‘kind noch kraai’ op de wereld. Evenwel werden we bij het binnentreden begroet door een witte kakatoe, die luide hare blijdschap te kennen gaf.

Het beest had een zeer schelle stom en de oude hovenier, die bijna niets kon hooren, werd door zijn schel gefluit opmerkzaam gemaakt, wanneer er iemand aan de buitendeur van den tuin aanschelde. Ik ging over hem zitten en hij vertelde mij:

‘Ja Mevrouw, nu heb ik niemand als dit beest in mijn huisje. De kinderen zijn allen groot en daarbuiten in de wereld; en moeder is vóor twee jaar gestorven en nu ben ik al in mijn 79^ste. Twintig jaar geleden was het hier ànders. Toen had ik nog een lieve dochter van 23 jaar. Ze was getrouwd geweest en haar man was op zee verongelukt, en sints dien tijd was ze bij moeder en mij gekomen met haar

[p. 531]

kleinen jongen van twee jaar. Lotje, zoo heette zij, was mijn oogappel, en ze was zoo lief en zacht, maar ach bitter zwak, en ze treurde altijd over haar Willem, die zoo vroeg van haar was weggenomen. Toch waren liet zulke gelukkige tijden! De bloemkweekerij ging goed, en met lust en ijver verdiende ik het brood voor de vrouwen en den kleine....’

De oude man wachtte een oogenblik voor hij verder ging, als ware hij door zijn verhaal geheel teruggedwaald naar het verleden.

‘Daar achter u Mevrouw, hangt het portret van de oude Koningin “de Russin” zooals ze genoemd werd; die was mijn grootste klant. Voor het milieu op tafel aan het diner moest ik meestal zorgen, en ik verzeker u, dat de oude Jacob er voor bekend was. Ze bestelde ook vele heesters en planten by mij en eens Mevrouw, moest ik, zoolang het koren op het veld stond, elken dag om 4 uur aan het Paleis zijn met frissche korenbloemen; weet u, dat was toen mode, daarmee moest het toilet der koningin gemaakt worden voor het diner. Om 4 uur, wanneer ik ze bracht, stond de kamenier in de vestibule mij op te wachten en dan keek ze op haar klein gouden horloge of het wel precies op de klok was. Dit ging zoo een tijd lang, altoos waren de korenbloemen op het juiste uur bezorgd, hoewel ik bijkans anderhalf uur ver moest loopon om ze te halen, wan er was geen korenveld dichter in den omtrek.

Eens op een middag om 2 uur werd de kleine jongen van mijn Lotje plotseling onwel; zijn gezichtje werd doodsbleek en hij kreeg een hevige koorts. De kleine, lieveling!... het was de laatste dag dat wij zijn lief stemmetje hoorden. Ik kon niet langer 't huis blijven, hoewel het kind steeds erger werd; ik moest heengaan om de korenbloemen te plukken; het was meer dan tijd, een kwartier later dan gewoonlijk. Ik dacht, dat ik dit met loopen wel zou inhalen en droevig ging ik op weg. De zon scheen gloeiend over de vlakke weiden die ik moest dóorgaan. Ik joegangstig voort. Het zweet stond mij op het voorhoofd en ik ving den terugtocht aan met een kloppend hart, steeds haastiger voorwaarts snellend. Toen ik eindelijk

[p. 532]

aan het Paleis kwam, stond de kamenier mij Beeds op te wachten: “Geef spoedig hier,” klonk het mij bits tegen “'t is tien minuten te laat, het kapsel zal niet meer voltooid kunnen worden. Je bent zeker wat gemakkelijk met de warmte, Jacob! Er zal rapport gemaakt worden bij hare Majesteit!” Ik hoorde nauwelijks hare scherpe woorden. Zoodra ik kon, rende ik naar huis, naar mijne kleine woning, waar de arme moeder en grootmoeder bij het zieke kind angstig waakten. De lucht had veel van hare brandende hitte verloren; er woei een frissche koelte, die mij als een koud bad overstroomde.

Ik kwam te huis... het kind was dood!... 't was gestorven, en 't had om grootvader geroepen, die hem niet had kunnen zien sterven!...

Den volgenden dag kwam er een dokter bij den ouden Jacob. Ik had door het aanhoudend snelle loopen en de gloeiende hitte een zware bezetting op mijn borst gekregen, die men vreesde, dat doodelijk zou zijn of anders in een slepende kwaal zou ontaarden.

Dat waren treurige dagen, Mevrouw. Ik was doodziek en benauwd. De kleine lieveling werd door een vreemden man naar't grafje gedragen. De droeve moeder stond naast mijne vrouw onvermoeid aan mijn ziek bed, en dat ziek bed duurde zeer lang en had geen goede gevolgen. Zeventien jaar lang heb ik aan mijn borst geleden. Vooral in de eerste jaren viel het gedurig bukken bij 't werk mij zwaar. De kamenier had haren invloed bij de koningin gebruikt, en getracht mij te benadeelen; maar de Russin kende Jacob wel en zij verminderde hare bestellingen niet, maar toen ik door mijne zwakte de talrijke bestellingen niet altijd juist ten uitvoer kon brengen, wist de kamenier Hare Majesteit te beduiden, dat mijne achteloosheid aan onwil moest toegeschreven worden, en de oude Koningin, die niets van mijne ziekte wist, geloofde het en onttrok mij haar gunstbetoon. Hoe ik daaronder leed kan ik u niet zeggen, te meer daar andere voorname klanten my nu ook verlieten, en ik daarenboven niet zoo goed meer kon zorgen dat mijn lieve Lotje versterkende middelen

[p. 533]

kreeg, want mijn eigen toestand kostte óok veel aan dokter en apotheker! Maar om gunst bedelen wilde noch kon ik, Mevrouw. Ongeveer zes jaar later, in een zachten Meinacht, stierf mijn Lotje. Toenemende zwakte en verdriet waren de oorzaken van haren dood. Weinige dagen later overleed de oude Koningin. Ik koesterde geen wrok tegen haar en liet haar portret hier in mijn kamertje hangen, want het brengt mij tijden van grooten voorspoed en gelukkige oogenblikken in 't geheugen: toen nog mijn werk geprezen werd en de bestellingen mij toestroomden, toen de kleine jongen om mij henen speelde en twee vrouwen geluk en vrede in mijne woning verspreidden...’

Hier poosde de oude hovenier een oogenblik en glimlachte weemoedig, teen vervolgde hij:

‘Hoe vaak heeft zij mij niet vriendelijk toegesproken en geprezen! Toch moest het zóó einden, en dat alles om een handvol korenbloemen!...

Langzamerhand keerden mijne krachten terug, de dokter had niet gedacht dat het zoo goed zou afloopen. Ik word weerde oude, en met de krachten keerde ook de moed tot het werk weder. De lust om sierlijk en fijnde bestellingen af te leveren zooals vroeger, die eerzucht bezielde mij op nieuw en de bloemkweekerij herleefde. Ik ben nu 78 jaar, en nog kras, niet waar? ge zoudt het den ouden Jacob niet aanzien. Vele stormen zijn om den ouden eik henengovaren, maar hij heeft hun weerstand geboden en heft moedig het hoofd op.

Zoo is dus de herinnering, die ik aan de korenbloemen heb, niet zóo droef als ze zeker zou geweest zijn, indien ik niet het genot had gekend van den arbeid. O, Mevrouw, hèm die zijne krachten aandien arbeid wijdt waardoor zijne eerzucht wordt geprikkeld, brengt iedere dag zegen en troost in 't leed!’

Wij traden den tuin weder in.

Aandachtig had ik toegeluisterd. De helle gouden zonnestralen waren langzamerhand door een zachter gloeiend rood getemperd, dat over alle bloemen in den hof zijnen glans

[p. 534]

verspreidde. Liefelijk, werd het gelaat van den grijsaard door het wegzinkend licht beschenen. Als een beeld van gezondheid en tevredenheid stond hij daar, gelijk een Vorst, te midden zijner bloemen. Met een gevoel van bewondering en sympathie zag ik hem in de oogen; ik had hem zoo gaarne iets willen zeggen, maar de arme doove kon mij niet verstaan. Zwijgend drukte ik hem de hand. Mij tot de tuindeur geleidend, bood hij mij daar den sierlijken kleinen ruiker met de woorden: ‘Wil Mevrouw dit van mij aannemen?

Dankbaar nam ik de bloemen mede naar huis en vertelde mijne kleine Lily de bloemenherinering van den ouden Jacob.

Eva.

's Gravenhage, Sept. 1873.