Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 59

[p. 640]

Transit
Samenstelling Patrick Lateur

Three men in the library,
coaxed in by the heat.
One of them yawns
as wide as the book on his knees.
All three stinking of piss.
A queue for the Internet,
mostly Chinese students.
I'm looking for Hakuin's autobiography, the Zen monk.
I find it eventually
among the gardening books -
this place is in a fierce rira.

Aren't the three a class on monks themselves?
Mendicant. Idle.
A swarm of mosquitoes, I read, settled on Hakuin
while he was meditating.
He never stirred.
Having transcended mind and body
he stroked the mosquitoes off
and they fell from him as softly as petals.

Books going out.
Books coming back, dog-eared.

It was no grà for learning, or wisdom, or philosophy
that brought in the three buckos,
only to be inside from the cold.

They don't want encyclopaedias, fiction, newspapers or poetry,
only a haircut, a shave
a change of underwear
a kind word
a greeting even
a bowl of soup.

Who are they?
I don't like to stare.
Will they be noticed yet in a public park
divining the weather
at an auspicious time?

I haven't a blessed thing to say to them.
Hakuin, too, is stumped. Struck dumb.

| GABRIEL ROSENSTOCK |

Drie mannen in de leeszaal,
aangetrokken door de warmte.
Eén van hen geeuwt
zo breed als het boek op zijn knieën.
Alle drie stinken naar pis.
Een rij wachtenden voor Internet,
meestal Chinese studenten.
Ik zoek de autobiografie van Hakuin, de Zen monnik.
Ik vind hem uiteindelijk
tussen de tuinboeken -
deze plek is in een woest rira.

Zijn de drie niet zelf een soort monniken?
Bedelorde. Werkschuw.
Een zwerm muggen, lees ik, daalde neer op Hakuin
terwijl hij zat te mediteren.
Hij bewoog nooit.
Door geest en lichaam te overstijgen
veegde hij de muggen af
en zij vielen van hem zo zacht als bloemblaadjes.

Boeken worden meegenomen.
Boeken worden teruggebracht, met ezelsoren.

Het was geen grà voor studie, of kennis, of filosofie
dat de drie bullebakken hier binnenbracht,
alleen maar om binnen te zijn uit de kou.

Zij willen geen encyclopedieën, romans, kranten of poëzie,
alleen hun haar laten knippen, zich laten scheren,
schoon ondergoed
een vriendelijk woord
zelfs een groet
een kom soep.

Wie zijn zij?
Ik zit niet graag te staren.
Zullen zij nog in een park worden gezien
het weer voorspellend
op een gunstig moment?

Ik heb ze absoluut niets te melden.
Ook Hakuin staat perplex. Met stomheid geslagen.

| WILLEM M. ROGGEMAN |

GABRIEL ROSENSTOCK is een Ierse dichter, geboren in 1949 in Kilfinane, in het graafschap Limerick. Hij schrijft in het Gaelic, zowel in westerse als in oosterse versvormen. Rosenstock publiceerde nagenoeg 150 bundels met eigen werk of vertalingen. In het Engels verschenen recent Uttering Her Name, gedichten in neo-bhaktistijl, en twee bundels beschouwingen over haiku: Enlightenment en Haiku, the Gentle Art of Disappearing. Het gedicht Hakuin komt uit de in 2005 verschenen bloemlezing Rogha Dánta. Selected Poems, die hij zelf heeft samengesteld uit zijn gedichten in het Iers en in het Engels. De woorden rira en grà in Hakuin betekenen respectievelijk ‘onrust, beroering’ en ‘liefde’.