Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 53

[p. 301]

Transit

In deze rubriek publiceren we ‘literaire’ vertalingen in het Nederlands van goede gedichten uit andere talen. Het is o.m. de bedoeling het vertalen van gedichten te stimuleren en daarom kunnen vertalingen ter selectie ingestuurd worden naar het redactiesecretariaat. Ieder vertaald gedicht moet vergezeld worden van een fotokopie van het oorspronkelijke gedicht en van de bibliografische gegevens van de bundel of het boek waaruit het genomen werd.

An Encounter

The Year: 452. The Place: the southern
bank of the river Po. The Forelook: curtains
on further hopes of a Western and Christian

civilisation.

For Attila and his Hun Horde, slant-eyed, sallow,
the creatures of an animist horse-culture,
dieted on raw-meat and goat-cheese, nocent to

cities land letters,

were tented there, having routed the imperial
armies and preyed the luscious North, which now lay
frauded of mobile goods, old sedentary

structures distorted.

Rome was ghastly. What earthly reason was there
why She should now not be theirs for the taking?
The Pope alone kept his cool, to the enemy

now came in person,

sequenced by psalm-singing brethren: astonished,
Attila stared at a manner of men so
unlike his. ‘Your name?’, he snapped at their leader.

‘Leo,’ he answered, raising

his right hand, the forefinger pointed upwards,
the little finger lpressed to the thumb, in the
Roman salute: ‘I ask the King to receive me

in private audience.’

Their parley was held out of earshot: we only
know it was brief, that suddenly Attila
wheeled his horse and galloped back to the encampment,

yelling out orders.

Next morning the site was vacant: they had vanished,
never to vex us again. What can Leo have
actually said? He never told and the poets

can only imagine

speeches for those who share a common cosmos:
all we can say is he rose to the occasion,
that for once, and by His own standards, the Prince of

this world showed weakness.

W.H. Auden

Een ontmoeting

Het Jaar: 453. De Plaats: de zuidoever van
de rivier de Po. Het Vooruitzicht: voor verdere
hoop op een westerse en christelijke beschaving

zou het doek neergaan.

Want Attila en zijn Horde Hunnen, scheefogig, gelig,
schepselen van een animistische paardencultuur,
zich voedend met rauw vlees en geitenkaas, tot schade

van stad land letteren,

sloegen daar hun tenten op, na 's keizers legioenen
te hebben vernietigd, het malse Noorden geplunderd
en beroofd van roerend goed, de oude honkvaste

structuren ontluisterd.

Rome in doodsnood. Waarom ter wereld zou niet
ook deze Stad moeiteloos door hen worden veroverd?
De Paus alleen hield het hoofd koel en ging

in persoon naar de vijand,

met zijn gevolg van psalmzingende broeders: verbijsterd
staarde Attila naar dit soort mannen, zo anders
dan die van hem. ‘Je naam?’ snauwde hij naar hun leider.

‘Leo,’ zei deze en hief zijn

rechterhand, met de wijsvinger naar boven,
pink tegen duim gedrukt, de gewone begroeting
van de Romeinen: ‘Ik vraag de koning audiëntie

onder vier ogen.’

Hun gesprek was voor niemand te horen: we weten
alleen dat het kort was en dat Attila opeens
zijn paard liet keren, in galop terug naar het kamp reed,

bevelen schreeuwend.

Een dag later was alles ontruimd: ze waren spoorloos
en zouden ons nooit meer tergen. Maar wat kan Leo
hem hebben gezegd? Nooit gaf hij uitleg; de dichters

kunnen alleen maar

teksten bedenken voor wie tot hun kosmos behoren:
Er valt maar één ding te zeggen: hij overtrof zichzelf en
de Vorst van deze wereld toonde dit keer, naar Eigen

maatstaven, zwakte.

vertaling: Peter Verstegen

W.H. Auden (1907-1973) wordt gezien als de voornaamste Britse dichter van de afgelopen eeuw. In de jaren dertig was hij een exponent van links; kort voor de oorlog vestigde hij zich in de VS, waar hij geleidelijk aan conservatief werd en terugkeerde tot de anglicaanse kerk. Dit gedicht (An Encounter), geschreven in kwasi-sapphische strofen, dateert uit zijn laatste levensfase (1970).