Transit
In deze rubriek publiceren we ‘literaire’ vertalingen in het Nederlands van goede gedichten uit andere talen. Het is o.m. de bedoeling het vertalen van gedichten te stimuleren en daarom kunnen vertalingen ter selectie ingestuurd worden naar het redactiesecretariaat. Ieder vertaald gedicht moet vergezeld worden van een fotokopie van het oorspronkelijke gedicht en van de bibliografische gegevens van de bundel of het boek waaruit het genomen werd.
Vasiyet
Yoldaşlar, nasip olmazsa görmek o günü,
ölürsem kurtuluştan önce yani,
Anadolu'da bir köy mezarliğina gömün beni.
irgat Osman yatsin bir yanimda
ve çavdarin dibinde toprağa çocuklayip
kirki çikmadan ölen sehit Ayşe öbür yanimda.
Traktörlerle türküler geçsin altbaşindan mezarliğin,
seher aydinliğinda taze insan, yaruk benzin kokusu,
tarlalar orta mali, kanallarda su,
ne kuraklik, ne candarma korkusu.
Biz bu türküleri elbette işitecek değiliz,
toprağin altinda yatar upuzun,
çürür kara dallar gibi ölüler,
toprağin altinda sağir, kör, dilsiz.
Ama bu türküleri söylemişim ben
duymuşum yanik benzin kokusunu
traktörlerin resmi bile çizilmeden.
Benim sessiz komşulara gelince,
şehit Ayşe'yle irgat Osman
çektiler büyük hasreti sağliklarinda
belki de farkinda bile olmadan.
Yoldaşlar, ölürsem o günden önce yani,
- öyle gibi de görünüyor -
Anadolu'da bir köy mezarliğina gömün beni
tepemde bir de çinar olursa
taş maş da istemez hani...
1953, 27 Nisan, Barviha Sanatoryumu
Testament
Vrienden, als ik die dag niet meer zie,
als ik sterf voor de bevrijding,
breng me dan naar Anatolië
en begraaf me daar op een kerkhof in een dorp.
Laat de arbeider Osman, die werd vermoord
door Hasan Bey, aan mijn ene zijde liggen
en laat Ayse die stierf vóór het kind, dat ze baarde
bij het graan, een maand oud was, aan mijn andere zijde liggen.
Laat tractoren en liederen aan het kerkhof voorbijtrekken,
de geur van frisse mensen en benzine in de vroege ochtend,
de velden in gemeenschappelijk bezit, water in de greppels,
geen vrees voor droogte, geen vrees voor gendarmes.
Wij zullen deze liederen niet eens horen,
de doden die gestrekt onder de aarde liggen,
ontbinden daar als zwarte takken,
ze liggen onder de aarde, stom, blind, doof.
Maar ik heb deze liederen gezongen,
lang voor ze werden gemaakt,
ik heb de benzinegeur geroken,
lang voor de tractoren werden ontworpen.
Mijn buren aan beide kanten,
de martelares Ayse, de arbeider Osman,
zij leden aan het grote verlangen in hun leven,
misschien zonder het te weten.
Vrienden, als ik sterf voor die dag,
- en daar ziet het aardig naar uit -
begraaf me dan op een dorpskerkhof in Anatolië
als er een plataan boven me staat,
dan hoef ik geen grafsteen of zo...
(27 april 1953, Sanatorium van Barviha)
Vertaling: Joris Iven & Perihan Eydemir
Nâzim Hikmet (1902-1963) is de grootste Turkse dichter van de afgelopen eeuw. Hij wordt vaak vergeleken met Pablo Neruda qua omvang en aard van zijn werk, qua politiek engagement en qua populariteit. Hij bracht vele jaren in gevangenschap door en leefde sinds 1950 in ballingschap. Hij debuteerde als dichter in de jaren '20, maar zijn bekendste werk, Mensenlandschappen (1967), werd postuum gepubliceerd. Het gedicht Testament schreef hij in ballingschap, hopend dat hij Turkije zou kunnen worden begraven. Hij ligt nog altijd op het Novodevitsjikerkhof in Moskou.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd