Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 47

[p. 47]

Samenstelling Fernand Florizoone en Chris Torfs
Poëtisch bericht

Iedereen mag gedichten ter selectie sturen aan. Tijdschrift ‘Vlaanderen’, Redactiesecretariaat, ‘Ter Hoogserlere’, Hondstraat 6, 8700 Tielt Alle ingezonden gedichten moeten in machineschrift (tikmachine of printer) en in tweevoud afgeleverd worden. Neem voor teder gedicht een ander blad en schrijf op teder blad uw naam en volledig adres. Ingestuurde gedichten worden met teruggezonden en over mgezonden werk wordt met gecorrespondeerd, noch getelefoneerd. Aan de auteurs van gepubliceerde gedichten wordt achteraf een bewijsexemplaar gestuurd en een houorarium uitbetaald, vermeld daartoe bij teder uizending uw bank- of postrekening.

De Moerbeiboom

(voor Anton, Frans en Cacho)

Dicht bijeen stonden we daar op een late novemberdag

een klein hoopje mensen
geschaard rond een liggende boom,
niet geknakt door de storm
niet geveld door geweld
maar zachtjes ter aarde gezegen:
een reus die de tijd overwon.

Languit in zijn volle lengte lag hij zichzelf her te
ontdekken op een bed van klimop,
mos op zijn hoofd en op zijn schouders, met om
zijn lenden wat roestige vochtige bladeren
van het kreupelhout verderop.

Hij ademde nog. Zelfs het geblaf van een kraai
vanachter een oud wagenkot
kon het ritme niet onderbreken
van zijn op gang zijnde sap.

Her en der vanonder de schors glansde de bast.
Alsof hij ons waarnam zo lag hij daar.
Alsof hij wist wat ons bezielde liet hij begaan.

Zijn toppen voelden aan
alsof ze meteen zouden gaan ruisen.

Iris Van de Casteele

Wandeling

Alleen zijt gij naar zee gegaan,
van hem vervuld, van hem ontdaan,
om hem te vinden in de wind gehuld.

Je zag september op de wolken komen,
de duinen die niet weten wat gedaan
met roerloos zand en ooit hun dromen.

De meeuwen krijsen wat gij zwijgt:
waar hij nu is en hoe er aangekomen,
en dat gij westwaarts naar uw vader neigt.

Gery Florizoone
Uit ‘nagelaten gedichten’

Bij i koningen, Elia op de horeb

cf. I Koningen 19 vs 8 - 13

Gij gaat voorbij. Een grote ademtocht
alles wat vastomlijnd leek staat te beven, -
in de emotie heb ik u gezocht.
Gij waart er niet. Niets dan mijn eigen leven.

En de ontreddering ging voor U uit,
het vuur als Uw heraut vooruitgezonden, -
ik bleef alleen in mijn eenzelvigheid,
tot niemand onzer komt Gij onomwonden.

En dan, als niets meer spreekt, alles blijft stom,
achter een sluier soms, uit een stil midden
is er een stem. Gij spreekt, maar andersom:
als ik niets hoor, als ik niets weet te bidden.

Guillaume Van der Graft
Willem Barnard

Duif

Hoe zij de schaduw van de nacht nog schraagt
bijna de maan verhult tussen de lijnen,
weer andere schakeringen verschijnen

vermengd met groen en blauw en amper rood.
Zij torst de zwaarte van diagonalen
trots op haar rug. Dit vreedzaam ademhalen

verwekt de zon in haar. Het bolle wit
zet uit en wendt zich naar de overzijde
waar het zich vrij en te gepasten tijde

opentrekt in zachter taal zodat het licht
de woorden spelt van niets dan vergezicht.

Rudolf van de Perre