Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 44

[p. 392]

wij huldigen / wij gedenken

Letterkundige
Fernand Florizoone 70

Foto: Dirk Wullus

Op 21 juli 1925 werd de dichter Fernand Florizoone in Veurne geboren. Hij volgde de Grieks-Latijnse Humaniora aan het Bisschoppelijk College van zijn geboortestad, Wijsbegeerte en Letteren aan het Klein Seminarie in Roeselare, volgde de leergangen opvoedkunde aan de Normaalschool in Antwerpen en werd opvoeder-studiemeester aan het Koninklijk Atheneum in Ieper en van 1953 tot 1984 opvoederbibliothecaris aan het Koninklijk Atheneum in Veurne. Hij huwde Ida Demyttenaere en heeft drie kinderen. Fernand Florizoone schreef twaalf verzenbundels. Hij is een bescheiden, zelfs wat schuchter man die rustig zijn weg gaat zonder gebruik van ellebogen of luidruchtig podiumwerk. Hij is een vaste waarde, en niet enkel in West-Vlaanderen. Wie zijn eerlijke en heerlijke poëzie wil typeren doet dat, naar mijn gevoelen het best met de titel van zijn vijfde bundel ‘de grens is geen begrenzing’ (1978), want voortdurend stapt hij barrières, beperkingen en limieten over: de grenzen van zijn heemland, van de Westhoek en van Vlaanderen (door de ontdekking van landen en landschappen die hij bereisde); de grenzen van de gelijke taal (door neologismen, ongezochte woordenvondsten en suggestieve eigen samenstellingen) en van de klassieke metriek (door het geleidelijk loslaten van de gemeten versvorm); de grenzen van de zichtbare en zintuigelijk ervaarbare wereld (door wél sporadische, intens duidelijke verwijzingen naar de overzijde van het sterfelijk bestaan). Fernand Florizoone is de bezinger van een gelukkig, gedroomd arcadia, vol van de aanwezigheid van mensen en dieren, - èn dierbare doden. Hij is een voortreffelijk dichter die - ondanks bekroningen en vertalingen - toch nog onderschat blijft. Zeventig jaar worden is een uitstekende leeftijd tot eindelijk een ruimere erkenning! (Gulden Vlieslaan 40, 8670 Koksijde)

Anton van Wilderode

Kunstschilder
Andre Penninck 70

André Penninck is geboren op 3 juli 1924. De kunst van André Penninck beweegt zich tussen twee polen: het aristocratisch-elitaire van Memling enerzijds en het volksrealisme van zijn kweekbodem anderzijds, die hij nooit heeft willen verloochenen. Reden tot feesten heeft kunstschilder Penninck alleszins: hij is er zeventig geworden, staat vijftig jaar voor de schildersezel, en hij heeft onlangs nog de 1ste prijs behaald op de ‘Integra-kunstwedstrijd 1994’.

Na het voltooien van zijn humaniorastudie, aanvaardt hij een administratieve baan in provinciale dienst. En hoewel het tekenen er van kindsbeen af heeft ingezeten, ontdekt hij nu pas de olieverf. Poupaert, Fonteyne en Michiels worden zijn leermeesters aan de Brugse Academie; Postma, Thys en Boers verfijnen zijn techniek aan de privé-leerscholen van Rotterdam en Parijs. Hij ontpopt zich tot een sterk tekenaar, zijn fors gepenseelde doeken getuigen van een verbluffende vakkennis, een fijne opmerkingsgave en een gedegen technische vaardigheid. De enorme veelzijdigheid aan themata geven hem de mogelijkheid tot de volle uitleving van al zijn chromatische kwaliteiten: de bewogen luchten die zich spannen boven de weidse polderlandschappen met de lage horizonten; het sprankelend koloriet van zijn bloemstukken, die hem een alibi geven om zijn palet tot in het explosieve uit te buiten; de subtiele intimiteit van zijn levendige portretten; de krachtige tonaliteit van zijn stevig geborstelde marines...

Hij laat zich niet vangen onder het hoedje van -ismen of modetrends, maar toch kan ik een accidentele band met het landelijk expressionisme van de Latemse school niet helemaal van me afzetten: het poëtische van de gebroeders Van de Woestijne, het droomlandschap van een de Saedeleer, de anekdotische verteltrant van een de Smet...

De talloze tentoonstellingen (Brugge, Brussel, Oostende, Kortrijk, Luik, Cambrai, Rijsel, Villers la Ville, Chapelle lez Herlaimont...) en de rijke verzameling aan prijzen en onderscheidingen stapelen zich op. Het zijn tijdelijke explosies van erkenning en waardering, die al vijftig jaar onderhuids sluimeren in de intieme vriendenkring. Want André Penninck is té bescheiden: door niet in te gaan op tal van uitnodigingen om deel te nemen aan prestigieuze internationale tentoonstellingen is zijn bekendheid - ten onrechte - vooral regionaal gebleven. (Diksmuidse Heerweg 100, 8200 Sint-Andries).

Marc Termont

[p. 393]

Kunstschilderes
Sabine Rommens
Zilveren Medaille Schilderkunst

Foto: Dirk Rommens

De Moense kunstenares kreeg op de jongste editie van de Europese Kunst-Verdienste (E.K.V.) een dubbele onderscheiding. Enerzijds de Zilveren Medaille Schilderkunst en anderzijds de Prijs van de Gemeenschapsminister van Cultuur.

Op dit 16de Kunstsalon waren 98 geselecteerden uit 252 ingezonden werken uit zowat alle landen van de Europese Unie. Het bekroonde doek (85 × 125 cm), getiteld ‘Moedertrots’, haalde het niet alleen omwille van de krachtige picturale behandeling, maar ook om de buitengewoon sterk bezielde expressiviteit van de twee personages, moeder en peuter. De eerder bezorgde maar toch kordate blik van de jonge moeder constrasteert met de eerder ongeruste kijkers van het kind, dat ze tegen zich aandrukt in een gebaar van bescherming. De kunstenares verzeilt hier niet in een sentimenteel vertoon of een te romantisch getinte overgevoeligheid! Het is evenmin een weergave van fotografische realiteit! De compositorische opbouw plaatst het centrale en vitale gegeven binnen een compacte ovaalvorm, waarin de kledijelementen eerder suggestief dan uitgesproken meespelen en wazig weg-evolueren in een witgehouden achtergrond, nauwelijks door enkele gerepeteerde kleurtonen opgefleurd. Spontaan aansprekend, diep-menselijk bezield en raak getoetst! (Processieweg 3, 8552 Moen-Zwevegem).

Bert Dewilde

Schilder-Beeldhouwer
Günter-Karl Scholz 70

Hij wil geen kunstenaar genoemd worden, wel schilderbeeldhouwer. Günter Scholz werd geboren in het thans Poolse Breslau op 15 juni 1925. Daar kreeg hij zijn artistieke opleiding aan de ‘Kunstgewerbeschule Breslau’ van beeldhouwer Geyer. Op 10 augustus 1945 kwam hij als krijgsgevangene in België (Bergen) toe. Daarna werd hij verplicht tewerkgesteld in de koolmijn in Beringen tot 22 december 1947. Al vlug ondervond hij dat Duitsland voor hem geen thuis meer was. Toen hij zich in Beringen gevestigd had, volgde hij les aan de ‘Academie voor schone kunsten’ in Antwerpen. Günter is er zich van bewust dat cultuur altijd een fase van verandering ondergaat. Hij meent dat zijn werk tot onze tijd, de tijd van het heelal, behoort. Daarom vindt hij niet alleen de vorm, het picturale, maar vooral de geestelijke inhoud belangrijk. Zo wil hij graag de actualiteit herkennen in zijn werk, alsook de bewustwording van het toekomstbestemmend wereldgebeuren. Hij wil graag onderscheid maken tussen eigentijds en kopiëren. De bevrijding alleen van elke conventie voldoet niet. Tot wanneer de ‘Club van Rome’ zegt: Als wij niet veranderen, dan zullen wij van deze aarde verdwijnen’ dat is dan blijvend actueel en beïnvloedt zijn denken en doen. Voor hem is de ruimte het kenmerk van deze tijd, het abstract universum. Zo schreef men over hem in G.V.A.: ‘Scholz behoort tot de klasse der rijpe kunstenaars, die vanuit een thematische ingeving vertrekken liefst met wijsgerige of ideële achtergrond’. De tijd van bevel is voor hem voorbij, alhoewel volgens hem de mens nooit vrij is. Hij is gedreven en creatief. Hij haat de mentaliteit van bepaalde mensen die zichzelf het predikaat ‘kunstenaar’ toeëigenen. Persoonlijk vindt hij zich een gewoon mens met meerdere talenten. Kunst is voor hem ook wetenschap. Zijn grote voorbeeld was de Amerikaan Jackson Pollack, de voorganger van het abstracte, met dit verschil dat Pollack niet wist waar de lijnen uitkwamen en Günter Scholz wel. Werken van Günter Scholz bevinden zich in vele openbare instellingen, ook in Nederland, Frankrijk, Duitsland en Amerika. Hij is niet weinig fier op zijn cultuur-historische werken die in de raadszalen van Beringen en Koersel hangen. (Deken Habrakenlaan 22, 3580 Beringen)

Edith Oeyen

Kunstschilder
Florent Smet 80

Voor Florent Smet bleven ‘bloemen’ tot vandaag een geliefkoosd thema en gegeven, met door de jaren heen de distel toch wel als zijn ‘naamkaartje’. Florent Smet is tachtig geworden. Grote reden om hem bij deze gelegenheid in de bloemetjes te zetten. Wij hebben Florent Smet altijd als een gelukkig mens ervaren. Een begaafd kunstenaar ook, die zijn hobby tot werk kon uitbouwen, voor wie bloemen zijn leven kleurden tot een groot boeket vol tintelende kleuren. Kleuren stonden trouwens altijd centraal. Bloemenportrettist, Florent Smet, noemt zich graag een autodidact. Toch munt zijn werk uit door een stevige, sterk gecontroleerde techniek. Het is hem allemaal echter zo maar niet in de schoot geworpen. Het kostte veel jaren van hard werken en bestendige studie en doorzettingsvermogen. De ‘Prijs van de stad Lokeren 1964’ vormde daarbij het moment van de doorbraak. Gefascineerd door de distel die in gedroogde vorm op de markt werd gebracht, creëerde hij in die dagen zijn eerste typisch werk waarmee hij later aanzien zou verwerven. Sindsdien is de evolutie zeer snel gegaan. De meeste van zijn doeken geven een beeld dat zweeft tussen droom en werkelijkheid, een explosie van vriendelijke en feeërieke kleuren. Florent Smet kan ook terugblikken op een gevulde loopbaan en een palmares met verscheidene prijzen en tentoonstellingen in binnen- en buitenland. Moge deze nog zeer actieve senior ons kunstpatrimonium blijven verrijken met zijn werk (Atelier ‘Verloren Bos’, Nijverheidsstraat 17, Lokeren).

Ed. Picavet