Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 43

[p. 108]

Stenen 1

Een steen zonder waarom
aanwezig in het land.
Geen hond weet waar vandaan.

Misschien alleen de wind die
om de zoveel tijd zijn licht
opsteekt, praat met de plek
waar zich de steen bevindt.

Wind komt en gaat, onthoudt, vergeet,
kan weten wat een steen niet weet,
breekt niet maar overleeft, speelt
wie de langste adem heeft.

Reikt verder dan een steen
die doofstom en verlamd
een steen blijft in blind zand.

Kees Hermis
41 [1992], nr. 243, p. 379.