Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 43

[p. 82]

De bron

Wij gaan als rabdomanten door het leven
langs dorre vlakte of tintelgroen terrein,
en telkens als de wichelroe gaat beven
zullen wij scherp op onze hoede zijn.

De bronnen van geluk liggen zo vaak verborgen
op onverwachte plaatsen en momenten van 't bestaan;
wij lopen ze voorbij, verzonken in de zorgen,
tot in ons hart de snaren trillen gaan.

Dan beeft de wichelroe in onze handen,
dan vinden wij 't verdoken plekje onder 't gras
en in ons hart gaat er een lichtje branden...

omdat een bron ontspringt waar dorheid was.
Wij drinken het geluk uit schelp van beide handen
als fonkelende wijn uit een kristalhelder glas.

Karel Vertommen
33 [1984], nr. 199, p. 124.