Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 43

[p. 81]

God, laat me nog tijd...

't Verlangen wordt ouder en stiller met 't trage
stromen van 't bloed dat zijn grenzen hervindt:
een droom die verbloeit en die nooit meer begint
in 't kil en ontnuchterend toegaan der dagen.

Ik wil om het vluchten der uren niet klagen
die glijden als wolken naar einder en zon
en niet om het lied dat ik amper begon.
wie wee of mijn stem nog tot 't einde zal dragen.

Doch laat mij, o God, nog dees' luttele dagen,
tot mij uw vlam heeft tot asse verteerd,
laat mij, tot mijn kindren ik 't woord heb geleerd
dat mij bevrijd voor uw aanschijn zal dragen.

Jos Vinks
32 [1983], nr. 194, p. 174.