Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 43

[p. 49]

Teater

voor mijn gezellen

Wij zijn de dichters
van het voortvluchtig woord,
't vervaagde beeld
en het verstard bewegen,
want dit is alles
wat er schijnt gebleven,
wanneer de laatste lamp
zeer langzaam werd gedoofd.

En toch, in 't donker
dromen wij nog voort,
hoe het begon
en hoe wij 't samen maakten:
het spel van mens en ding
en van waarnaar wij haakten,
totdat het wérkelijk was
zinvol en schoon gebeurd,
nu slechts herinnering.
't Staat scherp in mij gebrand,
in 't hart en in 't geheugen,
dit grenzeloze land
door tallozen bewoond,

in nevellicht gehuld,
gebouwd op houten heuvels
en steeds opnieuw gewekt
tot ritmisch puur vertoon.
Een brug van ons naar U,
in 't dal van het ontvangen
en wederom naar ons
als zwervend heen en weer:
een spel van goed en kwaad,
van menselijk verlangen
en van gespletenheid:
een spel van droom en daad.

Mocht in ons aller hart
voor immer blijven beven
de hunker naar het schoon
dat tussen ons geschiedt
en diep zijn neerslag laat
in geest en bloed en leven;
een spel van U doorweven,
ons eeuw'ge Toeverlaat
voor vreugde en verdriet.

Rik Jacobs
25 [1976], nr. 152, p. 184.