Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 43

[p. 34]

Zomer

Tussen het graan gaan de geluiden
als zieke dieren schuil.
Broeierig van bronst gonzen de luide
horzels onder de huid

van de maaiers wier adems jagen
tussen de zon die de hemel eet
en de aarde die brand slaat voor najaar en avond
uit zomer en zurend zweet.

Er is ernst die té zwaar gaat wegen
en zich bitter een uitweg bijt,
met de zeis van de zomer het leger
der halmen nedervlijt

als bindsters die smachtend van hitte
zich geven aan de mannelijke slaap -
haar lijven zijn gloeiwit van hitte
de zon ontmaagdt.

Uit de dode korenhalmen
springt een lied los, een kind wordt vrouw:
de zomer deinst en wankelt:
vruchtbaarheid deze oud-

vrouwelijke roes: genieten
de sprong van de zon de god,
en het wonder: de schennende liefde
die zelf geschonden wordt.

Willy Spillebeen
15 [1966], nr. 89, p. 342.