Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 43

[p. 20]

Na een vergeefse zomer

Laat me,
laat me naderen
schuwe vogel,
speelziek woord,
schichtig beeld van een verloren goed.
Ik fezel,
ik vedel op de snaren van mijn stem
nauwhoorbaar,
onvatbaar bijna fluister ik: mijn vriend,
mijn vriend ben jij het?
Hier ben ik, fezel ik
zo zacht
dat de klank eerder rilt over de huid.
Want ik ben zo schuw geworden
daar gij mij zo lang wachten liet.
Mijn witgeschoeide stap heeft u niet gevonden
in het glimmend, vije zomergras
en tussen de vochtig glanzende kriekensterren
zag ik u niet, plots,
tegen een schel-blauwe hemel staan.

Bertien Buyl
9 [1960], nr. 53, p. 372.