Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 42

[p. 346]

Poëtisch Bericht

Samenstelling: Fernand Florizoone en Chris Torfs

Zowel C.V.K.V.-leden als abonnees kunnen gedichten ter selectie sturen aan: Tijdschrift ‘Vlaanderen’, Redactiesecretariaat ‘Ter Hoogserleie’, Hondstraat 6 - 8700 Tielt. Behalve naar de gevestigde namen gaat de aandacht in het bijzonder naar nieuw en creatief talent. Alle ingezonden gedichten moeten in machineschrift (tikmachine of printer) en in tweevoud afgeleverd worden. Neem voor ieder gedicht een ander blad en schrijf op ieder blad uw naam en volledig adres.

Ingestuurde gedichten worden niet teruggezonden en over ingezonden werk wordt niet gecorrespondeerd, noch getelefoneerd. Aan de auteurs van de gepubliceerde gedichten wordt achteraf een bewijsexemplaar gestuurd.

Van het plein ontstijgen
de bogen het zwijgen.
't Licht ontbolstert de uren
van de nacht - opgebroken, alleen -
stuw ik, in steen
gevestigd, de muren.

Een wervelende trens
van lijnen schiet uit de hiel,
wordt waaier van de ziel:
de engel wordt bevrijde mens.

We slapen onder een ster
tot hij van ver
ons met de wijsvinger raakt
en alles wekt en wáákt.

Herman Vanderplaetse

niets
dan het glanzende woord
wil ik vangen

vissen de helderheden
graaien naar de wolken
wuiven wil ik

ik wil de woorden
wit wassen
tot ze als levende
druppels
op dit papier
te beven staan

wijzen wil ik
het allesoverstelpende
licht

Denijs Van Killegem

De oorlog is lang voorbij
De kinderen spelen verstoppertje
In de loopgraven
Hun vaders hangen kogels
Aan gouden kettingen
Als sieraad op hun borst
Grootvaders wenen in stilte
De oude dag: wordt gezegd.

Ina Stabergh

Met verstijfde tanden
klotst je gestadig
tegen mijn polderland aan.

Ik staar uitzichtloos
naar de grauwe meeuwen
die het welvaartsafval
opengereten uit plastieken zakken
verbekken in wind en storm.

Raoul Maria de Puydt

Als het uur dat verder moet
is aangebroken,
over de grenzen valt
en wegzeilt naar de verte

is ook het uur nabij
dat tussen twee tijden
stil blijft staan,
bij herhaling zich bedenkt.

Dat is het moment
om weg te gaan
en elders aan te komen.

Hannie Rouweler

[p. 347]

Ontmoeting op Tinos

 

Op wandel tussen keien

 

over dorre velden

 

met aan de rand

 

hun stenen muren,

 

zag ik een groepje ezels onbewogen

 

naar de distels turen,

 

bedachtzaam, ingetogen,

 

zonder sporen van verwijt.

 

En in die bruine ogen

 

zag ik tederheid

 

die ik, behalve bij een kind

 

in weinig mensenogen vind.

 

 

 

Goele Van Roy

Hier rusten wij onder het gras,
door bom en kogel ongestoord,
waar het kanon niet wordt gehoord,
wie gister nog de vijand was
met ons de vrede deelt.

O, moeder die eens zonen baarde,
niet treurig zijn, heb geen verdriet.
Zorg goed voor ons, o, Vlaamse aarde.
Wij die hier slapen stierven niet.

Schoon is de poppie in de weide.
Het is ons bloed dat weder bloemt.
Het is de wonde van ons lijden.
In hare naam staan wij genoemd.

Rode papavers zullen groeien
waar ik mijn jeugdig leven liet.
Mensen der wereld, laat ze bloeien.
O, Vlaams kindje, pluk ze niet.

Leon Meersseman

het heimwee is verlegd
naar velden, waar woorden
gestorven zijn.

de dag staat bol van wachten
tot een trein vertrekt naar
later oord.

verwachtingen splijten: door-
kliefd door scherp naar meer
behoud.

toch zingt wéér die vogel!
over het traject vliegen vragen
als zonnen, lang voor de dag
vandaag.

wanneer zal licht de aarde raken?

Lia Barbiers

De plekken in kaart gebracht. Overgangen.
Pleisterplaatsen. Zelden maar,
mag ik wel zeggen, de grenzen
verlegd.

Vanuit mijn standpunt in de gaten
alsmaar gehouden de straalstroom, naar
engelen speurend. Dagenlang soms
er was géén trek.

En de zee gezien. En het land.
Daartussen de duinpieper gebleven, héél
een leven. Geen ander, geen beter bed
gehad dan helmgras

ontrafeld legerstedeke nu naast holle-bolle
hortensia's van herfst (een aangetaste kamer,
een achtertuin vol beelden, de meeste
meer dood dan levend).

Roger Verkarre