Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 36

[p. 71]

Dirk Feys

[p. 72]

Wat hebben Giotto, Michelangelo, Bach, Van Morisson, Elsschot, Afrikaanse maskers, Fra Angelico en Permeke met elkaar gemeen? Behalve de kwaliteit van hun werk, niets natuurlijk. Alleen word ik er door ontroerd. Voor mij gaat kunst over ontroering, emotie. Op welke manier, met welk middel, met welk doel en waarom speelt daarbij geen enkele rol. Verklaren is bijgevolg zo al niet onmogelijk, dan toch zeker en vast overbodig.

Emoties zijn immers niet te verklaren en bovendien inherent aan het leven zelf. Heel algemeen mag je stellen dat de emoties van de ‘primitieve’ neger heel weinig verschillen van pakweg de ‘middeleeuwse’ Giotto of van de hedendaagse kunstenaar. Alles valt immers te reduceren tot begrippen als Leven en Dood, Liefde, Geluk en Ongeluk. De tijden zijn vanzelfsprekend grondig veranderd, maar dan enkel in hun uiterlijke vorm, de inhoud is gelijk gebleven. De vraag kan gesteld worden als er eigenlijk wel een evolutie in inhoud mogelijk is. Dé uitdaging van (schilder)kunst in de jaren tachtig is deze emoties visueeel te vertalen in een actueel ‘vocabulaire’, terdege rekening houdend met enerzijds een traditie van zoveel duizenden jaren, en anderzijds met de wetenschap dat je altijd beïnvloed wordt en niet in het minst door de hedendaagse realiteit.

‘Hart en Ziel’, 1986. Acryl en olie op doek (tweeluik 260 × 180)

‘Vrouw in atelier’, 1986. Acryl op doek (160 × 130)