Vlaanderen. Jaargang 35 (1986)

meer over deze tekst

Vlaanderen. Jaargang 35(1986)– [tijdschrift] Vlaanderen



[p. 239]
Poëtisch Bericht Samenstelling: Theo Coun, Gust Keersmaekers, Jacques Van Baelen, Karel van Deuren, Flor van Vinckenroye Onderstaande gedichten werden door de juryleden van de Albert de Longiepoëzieprijs van het tijdschrift ‘Vlaanderen’ 1985 geselecteerd uit de gedichten die voor die wedstrijd werden ingezonden. Zowel C.V.K.V.-leden als abonnees kunnen gedichten ter selectie sturen aan Tijdschrift ‘Vlaanderen’, Redactiesecretariaat, ‘Ter Hoogserleie’, Hondstraat 6 - 8880 Tielt. Per selectie worden slechts twee gedichten van dezelfde dichter(es) ter beoordeling aanvaard. Ingestuurde gedichten worden niet teruggezonden en over ingezonden werk wordt niet gecorrespondeerd, noch getelefoneerd. Aan de auteurs van de gepubliceerde gedichten wordt achteraf een bewijsexemplaar gestuurd. Willy Ceysens, kleinsculptuur
Verstoorde Kreet Ben ik de dichte wijsheid nu gij het spottend verleden begraaft in ons eigen blind onvolmaakt geluk klaar als trage duinen omsloten van bronzen straten. Zal ik de morgen spoelen nu gij de nacht verlaat verlangend naar dauw bezonken in verkoolde rust tussen evenwichtige trouw en gescheiden eenzaamheid. Schrijf ik nog over liefde nu gij ontmoedigd ligt te verminken in eindeloos gekledder benijdend tussen sleur en spiegelvisioenen. Wens ik nog te schrijven? Mia Sneppe een zoetzilten meeuwenvlucht raakte heel even het kleed van de zee ze zweeg ik zuchtte zo stil had ik de zee nog nooit geweten misschien is ze moe zo dacht ik misschien is ze ziek dat dacht ik toen keek ik om en zag twee meeuwen heel even de zee bespelen ik zweeg ik had het verkeerd voor dat weet ik nu een meeuw alleen doet de zee niet bewegen je moet er minstens met z'n tweeën spelen. Leen Vanbeckevoort De weg verbijsterd klein verloren aan de horizon de verre zon en eenzaam schip Jo Van Hove
Herfst van de heuvels die het hout naar binnen halen voor de lange avond van de herfst bij het vallen van het blad immers komen de dagen - kort van adem - naar de dalen van de duisternis en de wind die waait en snuit in de kieren van ons huis, de tocht van regen die over blote akkers jaagt klaagt: op de macht van de nacht staat geen maat; elk deken over ieder leven vol van afscheid dan vanaf oktober Patrick Cornillie Willy Ceysens, kleinsculptuur

[p. 240]
De glazen bol een knittelvers met negentien binnenrijmen Voor het raam staan, kijken en hopen dat de tweede passant een hoed draagt. Want dan komt het toch nog goed met Marijke. Wanneer dan blijkt dat die voorbijganger, een heer, met onbedekte haren voorbijschrijdt, nietsvermoedend, bedenk je gelukkig dat er weinig hoeden meer worden gekocht en gedragen. Dat was dus iets te gezocht, er is nog geheel niets verloren. Pas als de vierde wagen niét geel is, dán zal het blijken, van Marijke dus... Marc Haagen
Spiegel Verdwaald in een woud van wel willen Verblind door wat zou kunnen zijn De hevigste storm verwoest vanbinnen De valse extase van schijn Al is dan de morgen onzeker Al zijn dan mijn nachten nog kil Vandaag voel ik reeds het wordt beter Want ik denk dat ik weet wat ik wil De Spiegel van kritische ogen mag nooit worden afgewend Zovelen hebben hun ego bedrogen Verwens de mens die zichzelf niet herkent! Daniel DeRoeck Willy Ceysens, kleinsculptuur wanhopig sprong ik in je dode ogen maar het hoogteverschil was te gering om jou te vergezellen Rudolf Hecke
Lente Geen vragen. Verstokt als een paradepaardje snakt ze naar wat adem. Aaneengeklit ontvangt ze. Hortend. Hijgend. Hij geeft een adembries en een kille teug weemoed. Lucht happend als één stikkend. Dimitri Casteleyn
Jouw licht, mijn lief... Jouw licht, mijn lief, is als een kaars wiens warmte mij van eenzaamheid ontkleedt. Jouw stem is een woord dat zegt tot mij tranen niet langer te laten getuigen van verdriet. Jij tekent jezelf tegen de nevels van vragen van man en van vrouw, en ik, mijn lief, ik hou van jou... Eddy Timmermans Willy Ceysens, kleinsculptuur
Verliefd zijn Plannen Versnellende hartslag Uren op de uitkijk, in een miezerige regen. Kou-ongevoelig en ijzig geduldig. Het hoofd in de handen. Daar is ze!!! Ik spring recht. Pompende adrenaline. Onopvallend begeef ik me in haar richting. De moed sijpelt weg. Een nerveuze tik op de schouder. De stotterende aanspreking. Tollende gedachten, het is zo moeilijk. Pijnlijk zinloze woorden. Een rode kop in een kleurloze stilte. Het vertwijfelde afdruipen. Onderdrukte hilariteit. Ik ga nog sneller lopen. Ik ren bijna! Ik struikel over een steen, een zwarte brok in de grijze mistroostigheid. Asgrauw word ik, wegzinkend in een afstotend borrelende blubber. Peter Vosch
Correctie Op blz. 172, in het gedicht ‘De Cirkel’ van Roland Van Daele werd een zetfout over het hoofd gezien: de derde laatste regel moet zijn: en langzaam gewoon grond. Met excuus!

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Jacques van Baelen

Karel Van Deuren

F. van Vinckenroye

Patrick Cornillie

Eddy Timmermans

A.A. Keersmaekers