Vlaanderen. Jaargang 35 (1986)

meer over deze tekst

Vlaanderen. Jaargang 35(1986)– [tijdschrift] Vlaanderen

Vorige Volgende



[p. 171]
Poëtisch Bericht Samenstelling: Roger Devriendt, Gery Florizoone, Lori Van Biervliet, Paul Vanderschaeghe Zowel C.V.K.V.-leden als abonnees kunnen gedichten ter selectie sturen aan Tijdschrift ‘Vlaanderen’, Redactiesecretariaat, ‘Ter Hoogserleie’, Hondstraat 6 - 8880 Tielt. Per selectie worden slechts twee gedichten van dezelfde dichter(es) ter beoordeling aanvaard. Ingestuurde gedichten worden niet teruggezonden en over ingezonden werk wordt niet gecorrespondeerd, noch getelefoneerd. Aan de auteurs van de gepubliceerde gedichten wordt achteraf een bewijsexemplaar gestuurd.
mijn ziel staat op de wind Tastend naar de rib waaruit ik mensgroei, vul ik de holte met tijd en teelaarde. Als sperma weer ik mij tuimelend blind. Mijn ziel staat op de wind, vloteling in vruchtwater van eigen tranen. Ik gorgel wat geluid en wacht, op de echo van een nieuwe mens. Charlotte Battheu
als onbekende Een deken duister rond het huis in plooien en wind verwart de nevels van de nacht. Daar is geen lied - slechts ondoordacht verstrooien van zomertooi en van verschaalde kracht. Zijn het soms schimmen uit verleden dagen wiens vingers tastend langs de ruiten gaan? Iets waait mij toe, vol onbepaalde vragen - belastend en geheel onaangedaan. En als een drenkeling in troebel water (een vage weerschijn uit een donker raam) voel ik mezelf ontworteld losgeslagen als onbekende in een droomland staan. Armand Ruthgeerts
zomer 82 je knikker tikt gezapig over de vloer loopt door je tuin en valt bladstil midden een greppel net een loden been dat gebroken tussen krukken bungelt & wanhopig op het mid-zomerfeest wacht de dansende hermelijnzachte rimpelloze vlinderzang rondom kristal dat rinkelt in het liftgevend gevoel van opbeurende helende klanken René Coomans Nand Van Dingenen, Reis indruk (Ierland), acryl, 40 × 50 cm. Mijn herdershond houdt thuis de wacht. Van op de vacht waarop hij ligt bewaakt hij schaapjes uit plaaster. Behuild als een herder na bezoek aan de voederbak - het Kind in een doek - spoort hij geruchten op, ik zie het aan zijn oren. Ook is zijn neus van zeden en van zaken de bron van informatie. Vast zal hij van huurlingen de ruige geuren detecteren. Geeft deze nacht dan tóch geen hemelse aroma's af? De wijn van goede wil staat in veel huizen adem te halen tot morgen. Ik hef het glas tegen het rosse schijnsel van de pijn en speel ermee remise op het ijs. Kerstmis '85 Nieuwjaar '86 Aureel Chanterie Ron Van de Ven, Monumentaal object (foto: Marcel Van de Kerckhoven).

[p. 172]
pratend over August Cuppens met broeder Bernard ‘Bijna had ik een zilveren helm uit het gedicht van mijn oom opgezet.’ Hij lacht en kijkt over grenzen in de tuin van het ‘Cupke’. Daar werd lente gewrocht in woorden en klanken, door Streuvels en De Vocht, Belpaire en Hilda Ram. Tijd werd vergeten of anders gemeten. Tot de pastoor zijn klompen nam en de boeren bezocht. Het riekt naar appels in de eiken kast. In de wijn ligt droesem schalks het ongeduld te tarten. Wei drupt door neteldoek rond kaas gespannen, aan de wasdraad onder de boom met vallende noten. Als een lus trekt Cuppens geest de karos van schoonheid over de grenzen van de dood. Ina Stabergh Gaston De Meyer, Het kerkportaal van de St.-Niklaaskerk, aquarel, 40 × 30 cm.
de cirkel De heupwiegende hippe sfeer lauw onder een treiterende zon het zuchtzachte heen en weer u dacht dat u het kon aan u zijn geen mirakels besteed, u denkt, u woelt bij de gratie van tentakels wier aanwezigheid u voelt allicht tot alles ophoudt dan wordt u snel voor u het weet star stijf koud en langzaam gewoon gezond ondanks de parels van uw zweet is dan alleen de cirkel rond Roland Van Daele nee geen flatneurosen de winter staat voor de deur geen verzinsels na een vrij weekend ik hoest angst op langzaam en loom luister ik naar de engelstalige uitzending van de deutschlandfunk in oxford bezing ik liefde in de automatiek maedchen - kein fruehstueck im bett waar we uit moeheid niet eens konden lachen wat niets met de betalingsbalans te maken heeft vermijd de nooduitgang tamea liep door de vijzelstraat zal ik ferdydurke weer gaan lezen star royal wie zal ik daar ontmoeten of corn dolly bij de elm tree uitgezwart een reus op stelten lachwekkend Johan de Wit
compromis veel meer dan in het spreken der dingen, brengt elk verankerd berusten zijn watermerk in mijn huid en vangen vage gedachten aan te zwijgen, waar trouw het beleid voert en rond mijn schouders het kleed van liefde wordt vervangen door een warm huis. Lia Barbiers
gedicht zonder titel Het is mij onbekend of in dit land de bomen nog wel gratis groeien en of de hemel onbetaald wil blauwen: ik zie de landman veel te haastig struiken snoeien en na het werk de bankbriefjes zorgvuldig vouwen. Toch is dit land mijn land want groen en blauw grenzen zo vreedzaam aan elkaar en alle bomen zijn verliefde vingers voor de tere lucht waarin ik tijdloos woon. Ze wenken mij met mild gebaar: ik ga. Ik ben hun zoon. Jan Coghe

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Roger Devriendt

Gery Florizoone

Lori Van Biervliet

Paul Vanderschaeghe

Armand Ruthgeerts