Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 33

[p. 274]

wij huldigen / wij gedenken

Letterkundige Raf Seys
Gouden Feniks van V.K. Houtland

Ons Redaktielid Raf Seys heeft zich, als lid van àl te veel verenigingen, in de loop van 1983 uit heel wat teruggetrokken, omdat hij ze niet helemaal meer aankon. Zo o.a. als secretaris van de vereniging van Westvlaamse Schrijvers (1962-1982) en als redacteur van de VWS-Cahiers, waarmede hij in 1966 startte en eind 1982 zijn streefcijfer 100 bereikte. Te dezer gelegenheid schreef de Gouverneur O. Vanneste: ‘Uiteraard gaan hier mijn bijzondere waardering en dank uit naar Raf Seys, sinds jaren de bezieler en de stuwende kracht van de VWS en haar Cahiers. Voor komende generaties zullen de VWS-Cahiers onafscheidbaar met de figuur en vooral met de vruchten van de inzet van deze pionier verbonden blijven. Ik hoop dat de opvolgers van Raf Seys met evenveel talent, werkkracht, gedegenheid en openheid van geest, de unieke vlam van hun voorganger brandend zullen houden.’

Op 18 november 1983 werd in 't Leerhuys te Brugge een literaire avond ingericht, gewijd aan de VWS-Cahiers (die zelfs in Duitsland en Noorwegen, Amerika en Zuid-Afrika afzet vonden) en inzonderheid aan het nummer 100, ten teken van erkentelijkheid aan hem gewijd. Op 4 februari 1984 werd hij gehuldigd door het stadsbestuur van Harelbeke, waar hij, van bij de stichting in 1980, het

Foto Jean Mil.

voorzitterschap waarnam van de jaarlijkse Nationale Literaire Wedstrijden voor Jongeren. De Provincie West-Vlaanderen huldigde hem tijdens de Provinciale Cultuurdag, n.a.v. én de 100 VWS-Cahiers én het le deel van een 6-delig ‘Lexicon van Westvlaamse Schrijvers’, waarvan het eerste exemplaar de gouverneur werd aangeboden. Op 14 april werd hem, door het stadsbestuur van Nieuwpoort, samen met de andere leden van de Werkgroep der jaarlijkse Frans-Vlaamse Veertiendaagse, hulde gebracht bij het 2e lustrum. Het hoogtepunt was evenwel de huldeviering in eigen streek, nl. op zaterdag 5 mei te Torhout, n.a.v. de cultuurprijs ‘De Gouden Feniks’, die hem voor 1983 werd toegekend door de Vriendenkring Kunst Houtland. Niet alleen als letterkundige doch o.a. ook nog als voorzitter van de heemkring Coclariensia (denken we aan de Portrettengalerij van de Koekelaarse Burgemeesters, op 26 dec. 1983 in het gemeentehuis ingewijd) ontplooit hij een brede werking en verstaat hij de kunst om ook anderen aan het werk te zetten. De Gouden Feniks voor 1983 werd hem toegekend voor zijn ononderbroken inzet voor een brede vorm van cultuur, zijn inzet voor Frans-Vlaanderen (o.a. de Zwijgende Voettochten door het slagveld van de Peene) en zijn voorbeeldig werk in de Vereniging van Westvlaamse Schrijvers. De huldeviering te Torhout, die ingeleid werd door burgemeester R. Windels en waar uit het werk van Raf Seys werd gedeclameerd, werd besloten met een receptie vanwege het stadsbestuur, dat de laureaat betitelde als een dienaar, die aan de gemeenschap, aan zijn Vlaamse en inzonderheid Houtlandse volk, een boodschap te brengen heeft’. (De Rumberg, Ringlaan, 8280 Koekelare).

Jef Snauwaert
Gr. Prix du Conseil des Arts, Pr. Galerie Rosny en Pr. du 6e Fest. Intern. des Arts Plast. et Graph. (Moeskroen), 1984.

De jonge kunstenaar Jef Snauwaert (^o Torhout 27.7.1949) kreeg zijn opleiding aan de Brugse Academie v. Sch. Kunsten en exposeerde reeds in binnen- en buitenland.



Sinds enige tijd is hij aan zijn opgang begonnen. Uit diverse mogelijkheden heeft hij deze weten te distilleren, die thans de basis vormen om zijn denkproces te veropenbaren, visueel en picturaal te formuleren. Zijn kunst is volwassen geworden en als voorheen blijft ze intens verbonden met de hedendaagse realiteit. De standpunten die hij inneemt - en dit doet hij al te vaak, veelal tot ergernis van de kijker - situeren zich als een onderzoek, enerzijds van zichzelf en anderzijds van actuele thema's als milieuverloedering (‘Blijf van mijn laatste stukje groen’), bewapening en onderdrukking, verslaving (‘On the dark side of the road’, levendood, moord en zelfmoord (‘Nekschot’), honger en honger naar... (‘J.S.-food’). Dit ontleden van een diep-menselijk beleven en vóór voelen leidt in het minst tot verzet. Niet toevallig flitst felrood meermaals doorheen de figuratie. Staat rood niet voor gevaar!! Waarmee hij ons bewust wijst op de dreiging van een teloorgang, waarmee hij met beklemming aandacht vraagt voor de huidige problematiek van onze leefwereld, van het ‘mens-zijn’ in zijn totaliteit. Immer weer poogt hij de concrete vragen van zijn generatie te visualiseren, zonder er echter een passend antwoord op te geven. Is agressie, in al haar vormen en gradaties, niet het leidmotief van een verdwaalde maatschappij; een reactie op de bitsige belangenverdediging? Hoewel lieflijkheid hier niet meer past; hoewel de mens, hoe groot ook in zijn vernuft, de ondergang heeft onderkend en ze met lede ogen aanziet, blijft hoop de enig aanvaardbare boodschap. Hoop opdat de noodkreet die ieder tekening, schilderij of assemblage vertolkt, zou gehoord worden en beklijven zodat de inzet niet vruchteloos zal zijn geweest. (Kortrijkse straat 224, 8020 Oostkamp).

F. Laforce

In Memoriam Musicus Lionel Blomme

Het niet onverwachte heengaan van Lionel Blomme heeft zijn vele vrienden erg getroffen. Zelden heb ik iemand ontmoet met zoveel eenvoud en bescheidenheid. Hij zag het levenslicht in Brugge op 25 september 1897 en studeerde aan het Koninklijk Muziekconservatorium te Brussel o.m. altviool, contrapunt en fuga bij Joseph Jongen en Paul Gilson.

Hij was een zeer goed altist. Ik vroeg eens aan Victor Legley hoe hij destijds tot het besluit was gekomen om nu juist altviool te gaan studeren. Zijn antwoord was revelerend: ‘Voor mij was dit het mooiste instrument, omdat mijn leraar Lionel Blomme het zo wonderbaar mooi bespeelde!’ Dat gebeurde destijds in de muziekacademie te Ieper waarvan Lionel Blomme directeur was en waar, benevens Victor Legley en diens latere echtgenote ook Jan De Cadt hun eerste muzieklessen hebben genoten.

Blomme componeerde ook vele zeer gevoelvolle liederen en koren. Zijn pianostukken en symfonische werken werden met veel succes uitgevoerd en het is werkelijk spijtig dat deze composities nu nog zo weinig aan bod komen.

Blomme was ook leraar altviool aan het Stedelijk Conservatorium te Brugge. Van toen dateerde zijn trouwe vriendschap met Renaat Veremans, die enkele jaren directeur was van deze instelling. Veremans was ook lid van de raad van beheer van het CVKV en tevens van de redactie. Hij wilde dat Blomme er ook lid van werd. Ik heb hem in het Sabambestuur persoonlijk gekend en gewaardeerd, niet alleen als een technisch zeer begaafd musicus, maar vooral als mens die begrip had voor de zorgen en bekommernissen van zijn collega's. Wij zullen nog zeer lang zijn vriendschap indachtig zijn en zijn zacht Brugs accent zal ons onvergetelijk en met ontroering blijven naklinken.

Ernest van der Eyken