Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 25

[p. 321]

[nummer 155]

Herfstgetij op de Abdij van Male

I
Ik dank U Heer
voor al het goed
telkens als Gij
mij huivren doet,
wanneer Uw schoonheid
door de dingen breekt
en mij zeer stil maakt,
wijl GIJ spreekt!

II
Naast witte bogen,
breed portaal
waar doorheen
traag de zusters schrijden,
die zich aan 't koorgebed
gaan wijden,
eenvoudig en per twee
als in een oud verhaal.
Het orgel zingt
een freel koraal
en klare zuiv're
stemmen stijgen
langsheen mijn open raam.
Mocht alles
even helder zijn,
ook 't praten
van geleerde heren,
't waar als volmaakt
om hier te zijn
en als een kind
weer 't lachen leren.

III
Te midden van
't verkleurend groen
stààt als een burcht
van toen,
de zware torens opgeheven
in het steeds wentelend getij,
ééns vesting
van de Vlaamse graven
thans levende abdij.

Wij zitten met 'n kleine groep
van leken
uit al 's Heren landen
ons te bezinnen,
hier bijeen gedreven:
er staat een teken
aan de wanden,
in Oost en West geschreven.
Wij wringen onze handen
bezorgd om wat nog rest
van het mystieke lichaam
van de Heer
dat eens het avondland
omspande.

Er is een man gekomen
met een triest bericht
uit Rome
en een dichter
uit het verre Polen
stamelt monotoon
zoals een onheilsbode
over zijn kwade droom.
Ons eigen Westen
weten wij
verzinkt in onverschilligheid
en twijfels.
Wij worden angstig
besluiteloos, bedreigd!

De zusters van het Slot
als blijde kinderen
in de dienst van God
en van de mensen,
gaan aan ons ‘piekeren’ voorbij:
zij doen hun liefde-taken verder
als altijd.

Maar plots klinken
hun stemmen op
zeer ver, toch hoorbaar
zingend, biddend, gregoriaans
in hun lichtende kapel
wat verder-op:
‘Salve nostros peccatores’
smeken ze als met één stem
en ietwat daarna klinkt nog even
‘et voluntas tua in aeternum’.
Zij zeggen dit tot Hem
die ons allen heeft geschreven
in de palm van Zijn hand.

[p. 322]

 

Een wijze vrouw uit Wenen

 

legt met klare woorden

 

't eenvoudig juist verband,

 

zij begint het ‘vader-ons’ te lezen.

 

En of wij 't voor het eerst

 

aanhoorden,

 

mannen van klein geloven,

 

dringt de betekenis

 

tot ons door:

 

Uw Rijk ‘moet’ tot ons komen,

 

hoe ook Uw wil geschieden zal,

 

ons schulden zullen wij berouwen

 

wij leggen onze lauwheid af

 

en gaan gesterkt aan 't bouwen!

 

Er valt een straal

 

van hoop

 

die blinkt in onze ogen

 

en in ons harten

 

gaat beklijven.

 

 

 

De zusters zingen

 

en zij werken voort

 

voor het verhoren

 

van ons aller bede.

 

 

 

Het slot van Male

 

waar men de stilte hoort

 

waar de duiven rond de torens drijven

 

is weer een huis

 

vol hoop en vrede.

 

 

 

Rik Jacobs