Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 20

Poëtisch bericht
Guy van Hoof

Jij noemde voor het eerst mijn naam
Nu heet ik man
Sneeuw en winter zijn geworden
en alleen de bloem bleef groei
De dagen werden koeler
in de strakgespannen huid van lusteloosheid
en verval
Regen werd een vlucht
De morgenaren

Gabriëlle Demedts
Zondagavond III

Als het nu zo is dat U me niet sparen kan
en de steen op de weg zijn hardheid verkreeg
tegen dat ik viel
als een dierbare hand zo dierbaar werd
om mij nog meer verlaten, prijs te geven.
Als het nu zo is: dat gebed niet telt
en vertrouwen niet
en erbarmen eenvoudig een woord is,
uitgevonden als de regel van een spel;
waar was het voor nodig dat ik opstaan kon,
telkens weer loskwam uit wanhoops greep?
Als de liefde eenvoudig een woord is,
door de mens uitgevonden als tegenspel
en slechts waar in de mond van een stamelaar als ik,
zo zij het dan maar, blijf ook jij maar weg;
géén zal me horen, niets wordt gehoord!
Maar wat met het hart dat, ongezeglijk,
aan de liefde gelooft en leeft daarvoor?

Gilbert Coghe
Mistland

de stilte staat loodrecht
in de pas-geploegde voren.

een kraai blaft veel te luid.
mijn stappen kraken hees in de straat.

een stilte kruipt binnen mijn huid.
mijn bloed verkilt tot mist.
mijn stem verliest haar klank.
mijn ogen zien de naakte vrienden
geplant in dode aarde.

Leopold M. Van Den Brande
Gedicht voor een vrouw onder glas

in haar diepste schouders
het litteken van een onbewogen spier
en in de onderste oksels
een wilde aardbei die rijpt
om ooit ontstoken open te spatten
in haar verteerde dijen en benen

[p. 258]

 

en de man hij kwam van ver

 

en bedacht de stad om samen

 

uitgestrekt in te sterven.

 

het ontwaken als in éénzelfde bloed

 

aan haar wanden van water

 

een drenkeling vervoegd in haar

 

veiligste voegen

 

 

 

hooikoorst in de schuren der huid.

 

het herfst aan het geslacht

 

van jonge mannen en blad na blad

 

vallen onze handen vergaan wij

 

in dit aarden bed

 

 

 

een op graten na magere maan

 

braakt over dit land

 

en de gehelmde boer

 

hij verliest spoor en zaad

 

in haar wassende golven

 

en knielt vergevend in de aarde

Luc van Hoeylandt
De stad

dit koelbloedig verdwijnen
in het spel van de stad

een stad met langzame huizen van angst
waarin de dood zich veelvuldig terugtrekt

terwijl de slaap der minnaars
zich uitstrekt over gans het land

als in een kwade droom.

Rob Goswin
Wek me in de morgendauw

Wek me in de morgen het lichaam omzoomd.
En kinderen planten dromen
Rond de grenzen van de spelende aarde.
(alleen de moeder weet dit waken)
Wek me in de morgen.

Zo ook is dit relaas het noemen van vergeten doden:
Het vroegtijdig vermoeden van veilig en leven zijn.
Een amper schuilen in de velden van de zomer.
Wek me in de morgen.

Maar open is de huid. En opnieuw en steeds opnieuw.
De huid van Mechelen.
Dauw ligt rakelings op de Dijle. Spierwit.
In zijn nerven: als messen op de tong.
Wek me in de morgen.

Maar waarheid wordt de kinderdroom.
Vager nog dan vaag in de sporen van de jager.
En kinderen planten dromen
In het kleed van de zwetende winter.
Wek me in de morgen.

Wek me in de morgen.
Dan zal ik voelbaar aan de oevers van mijn ogen
De duiven voeden op het ledikant van de slapende stad.
Zie dan hoe drieduizend broze huizen
Kwetsbare wimpers worden in de warmte van
De nachtelijke sneeuw.
Onaangeraakt door mensenhuid.
Zuiver als zingend water.

uit: ‘De huid van Mechelen’