Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 20

Poëtisch bericht
Rik Quartier

het zal...

het zal, heel anders zijn
niet meer: dit angstige
dit vragen
dit onweten dat wegzinkt in pijn

het zal alleen, een
vleugelloos vliegen zijn
een zekerheid die wij pijnloos
hebben verworven
misschien de enige zekerheid
het enige pijnloze

het zal, heel anders zijn
niet dit: het warrige gehuil
van hallusinasies
en spookbeelden en bloed en honger
en soms een mens

alleen: een onnoemelijke vrede
op een hoge berg staan
in eindeloze vrede vallen
misschien het enige eindeloze
de enige vrede.

Rob Goswin
de moeder sterft

Spinnend aan de sponde van haar warme dood
Staat de zoon als een gelaarsde kater
Op vinkeslag.
(wachtend op de tijding van ergens anders)

Ook de andere bewoners, lijfelijk in dit glazen huis,
Is dit begraven gebaar niet vreemd.

Onder het teken van de onbevlekte ontvangenis
Verdelen zij (onwetend van elkaar)
Het ankerloze lichaam van de moeder.

Wie speelt nu Maria-Magdalena?
Wie onder hen, nu de stilte plotseling in huiver,
Ongemeten kwaadaardig wordt,
Draagt nu het reinste rouwkleed?

De dichter dan, ja de dichter dan alleen,
Spreekt stamelend haar laatste woorden:

Wanneer de zomer komt en andere huizen branden,
Draag dan mijn lichaam in zijn jaren
Naar de diepste zee.

En zeg: hier ligt de moeder, zij die eens
Haar water brak voor mij.

[p. 53]

Fred de Swert
klein sprookje voor roel

Tussen het beeldhouwwerk van bomen
heeft de huivervogel zich verwonderd
om het oud verdriet van dit land
dat met ogen van zand, handen van steen
en lippen van blauw
zijn adem spoorloos langs de wolken drijft
en stil blijft staan bij vroeg oudgeworden mensen
die in de schemering van zichzelf staan
en twijfelen aan de taal van hun vingers
de kinderen van hun woorden
hun stem van de zee die in de vlakte bijt

Wonen deze arme mensen in dit land
van oudsher beroemd om z'n kerken en gebouwen
om z'n feesten en goede sier.

Op memelhout groeien nu hun dromen tot zwammen
soms verbeidt tot 'n bruusk en hard gebaar
van honger naar leven en liefde
geëtst in hun schaarse vel
tot struiken van pijn, weemoed, verdriet uit het achterland
zij hebben hun lijf geborgen
en vechten met gebaren, woorden verkrampt
tot klonters in hun keel
zij jagen op het wild dat zij droomden en vloeken
en drinken zich zat aan hun pijn
Hun adem als bezeten door miserie, verjaagt
de vogel, die flidder-fladderend de heuvels
bereikt en ademt en schreeuwt en jacht, en

tiert en roept om vrede, liefde wil geven
maar er niet in slaagt
vecht met de kruinen boven het oog van het meer en
verder moet, om hun geweld, hun woede te ontvluchten
om niet te moeten zien hoe hun ogen staan
hun handen in kramp om de wapens
van vergelding haat verdrukking
om niet te moeten voelen hoe hun zelfgekozen pijn
gevoelens verdooft en doodt en immer verder
fladdert deze vogel

Boven de paarse lamp van de hei
boven de feestelijk bevlagde steden
boven de hoofden van deze domme, boze mensen
die in hun verdriet, zichzelf bewenen

en moe wordt de vogel,
zijn vleugels breken in de zucht van de wind
en moe wordt de vogel
tot hun stemmen hem bereiken en raken in het hart
tot de vogel valt... en sterft.

Later,
was er alleen het oudeblaren vrouwtje van elke herfst
dat na de middag dromen sprokkelde
in de droge bedding van hun leven
zich warmde aan een vuur van kinderogen
en met de vinger wees naar het uur
waarop, in dit land, de mensen zouden sterven
in het stroeve licht van een kandelaar
's avonds
tussen twee woorden in

één van nemen

misschien

één van geven

dat er nooit kwam, want dit lag niet in hun kracht
en toen vond het oude blarenvrouwtje de dode vogel
met de drie takken in de kop
zij legde hem in haar schoot
en vroeg of het waar was
dat er een nieuwe mens zou geboren worden.

Neer Vantina
aarde

Als alles aarde ademt
de waterspiegel treurt
als aarde aarde is
de oker de adem
het vierkant van het cijfer

Knikken de hoofden
buigen de mensen
Zo is het goed

En als de vuurbel stijgt
en snerpend schiet het woord
de cirkel rond het vierkant naakt
De leeuw die in zijn molton klauwt

Zwijgen de dieren de mensen de dieren
schudden de manen het paard en de rozen

[p. 54]

Luk Knockaert
driekamp

een lied
moet zo beginnen:
nooit meer
worden kluizenaars geboren
in de nis van mijn gevouwen handen

echter
deze klaagmuur is van ademstoten
opgebouwd
gij noemt het ganse jaar aswoensdag
en toch, en toch
we hebben nog de tijd
ons voorhoofd te behangen
met onbeschaafde kleuren

het is in een vreemde osmoze
als die welke
plaatsgrijpt
in een te harde borst
en die van ons een springstof maakt.

Filip van Luchene
nihil obstat

ik ben de rode heerser
ik ben bij de keizer
van twente geweest
ik ben er heelhuids afgekomen
ik ben er alleen verwend geweest
ik was
ik zal nog heersen
meer heersen
het volk zal knielen
mijn hoofd in waas geblinddoekt
nu valt nabij het bloedbestroomde bed
waar ik heerser ben
het zwaard
rakelings voorbij mijn hoofd
ik brak vertrouwen,
damokles
ik brak het paardenhaar
damokles
uw oog is goud
geef hier dat goud damokles
IK ben de heerser.