Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 19

Poëtisch bericht

Rob Goswin
Het lichaam in december

De magere torens van Mechelen wenen.
Zo groeit bijna een stad
Langzaam tot bijna een mens.
Een schamel spel van eer en adem.

Een nooit bezochte straat: een laken.
Een huis in deze lange winter.
Een zoeken naar de warmte van een naakte kamer.

Sint-Jacob telt zijn vingers:
Drieënnegentig kruisvaarders de voeten bevroren.
Ontwaken één na één hun rode ogen.
En elke nacht een eenzaam treffen.
Het hijgen van de schepen om mijn hals.

En las ik niet in oude schriften:
De Brusselpoort een schuilplaats
Voor duizend verdwaasde handen?
Elke regen een droom tot getaande liefde.

Maar in december dan:
Het moeizaam overleven in verdwenen bloemen.
Verwelkt nog vóór het water roept.

Zo houd ik mij in leven:
Een duif die angstig is omwille van het brood.

Jozef van Acker
Poolreiziger

ergens in een poolnacht verloren
verloren ijs
verloren sneeuw
verloren wind
verloren koude
en dan als enig trouw gezel
een hond
huilend als een jakhals
nacht is ijzigheid
poolnacht rouw

de pool is mijn eindloos
peilen naar de diepten
van 't heelal
mijn magisch fluïdum
dat afvloeit in de ruimte

ik heb in ijs
en sneeuw
en hondse dagen
niets gehoord dan zwijgen
en eeuwige nacht
die slechts op sterren breekt

mijn leven bij de pool
is voorsmaak
van het absolute nulpunt
en van de absolute stilte

onvatbaarder
dan ooit
is het leven mij daar
aan de pool
ontglipt.

Hervé J. Casier
Parel en splinter

later hoorde ik dat achter de horizon
een andere een vreemdere wereld begon

en omdat ik overdag de wolken zag
wist ik dat verder een bergland lag

zo groeide ik tussen rijpende dingen
en soms had mijn stem willen zingen

maar er was iets dat mij tegenhield
het was een dood dier de ogen ontzield

stilaan toonden vissen die vader ving
het gladde leven dit breekbare ding

gelukkig tussen brand as en splinter
had ik parels geraapt voor de winter

Fernand Florizoone
De ornitholoog
voor Paul Houwen

Hij verzamelt schorren en vennen
want hij beseft de moederroep van de verlegen broedvogels

hij is geduldig als het reigerwater
hij plant een alfabet van bladgroen voor de kuchende straat

hij heeft wolken en meeuwen gespannen
tot ver over de voegen en vlaggen van zijn stad

zelden vertelt de roerdomp zijn nest aan de mens

maar hij die het meihuis bewoont
dat van aarde en wolken is
herkent de onaangeraakte vogels

hij meet met maten stilte
de geluiden van de zonsopgang
over het reservaat van zijn hand.

[p. 251]

Albert De Longie
Oud moedertje

Des avonds als de kindren komen
dan is zij niet alleen in de oude straat,
want zij bevolken hare dromen
met hun gestalt', hun stem en hun gelaat.

o Kindren, wenende gekomen
uit een zéér ver en zó gelukkig land...
daar klinken nog de wondre koren
en heerst het klaar en heldere Verstand.

En door het kluwen van de dagen
benadert zij altijd het wenkend Licht.
Zij kan 't de kindren dromend vragen,
die zeggen: Nimmer nog waart gij zó dicht!

Dirk Christiaens
Dulle griet

Een gevilde vis die sterft in een hoefijzer,
Gewogen en gewikt, wat niet hoefde.
Vroom dragen mannen een ladder.
De visser vangt alvast een nest.

Op het dak tilt een bochel in het oog springend
Een luchtbel in zijn luie schuit.
Een spin ligt geprikt in snaren
Om te bewaren op sterk water.

En, hoera voor de mooiste zwemster
Over de slotgracht nadert een tor.

Gilbert Cogghe
Voor jou en mij

samen langs de uren wandelen
met warme handen
luisteren naar het ademhalen
van het sneeuwlandschap
om nooit meer ziek te worden.

samen langs de uren wandelen
met kloppende lichamen
luisteren naar het geheim
van het bos
en morgen weer de zon kunnen groeten.

Dirk Desmadryl
Is het niet vreselijk
voor Domien en Kristiane

is het niet vreselijk

onuitwisbaar onder de sneeuw
liggen de sporen van de dood

de moeder

met nauwelijks genezen schoot
weet
kinderen met witte benen
door haar toegehaalde vliezen breken

over ons

vallen de vogels van verdriet
wij nutten
het zwarte brood:
dood is dood

is het niet vreselijk
dat de vader zo zijn kind verlaat
en onderhuids ten onder gaat
weerloos
als een luchtbel onder ijs