Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 18

2
In Memoriam
Prof. Dr. Frank Baur
1887-1969

Op 9 januari 1969 overleed in ‘Huize Rijmsnoer’ te Waasmunster prof. dr.



emeritus Frank Baur, twee jaar nadat hij te Gent gehuldigd werd n.a.v. zijn 80ste verjaardag en van de toekenning van de Prijs voor Letterkunde van de Vlaamse Provincies 1966 voor zijn gezamenlijk oeuvre. De enorme bedrijvigheid van Frank Baur als hoogleraar, filoloog, literair historicus, hoofdredacteur van de 2e uitgave van de ‘Katholieke Encyclopedie’ 25 dln. (1949-1955), redenaar en senator in dit bestek vastleggen is onmogelijk. Daarom enkele hoogtepunten. Ontegensprekelijk zal de naam Baur verbonden blijven met de Gezelle-studie. Als man van de wetenschap heeft Frank Baur zijn levenswerk vooral aan het onderzoek van zijn ‘altissimo poeta’ gewijd. Met de definitieve Gezelle-biografie is hij, spijt zijn hoge leeftijd, helaas niet klaargekomen. In 1930 publiceerde hij ‘Uit Gezelle's leven en Werk’ en in datzelfde jaar nam hij ook de leiding van de 18-delige Jubileumuitgave van Gezelle (1930-1939). Later bezorgde hij de zgn. ‘blauwe’ dundrukeditie van ‘Gezelle's Dichtwerken’, aangevuld met Proza, Varia en Gelegenheidspoëzie (1938 en 1950). Ontelbaar zijn de andere, grotere en kleinere bijdragen over de vereerde ‘heer ende meester’. Een aantal ervan, bio-bibliografische inleidingen tot werken van Gezelle en gelegenheidsgeschriften,

[p. 450]

werden reeds gebundeld in het Kultureel Jaarboek van de Provincie Oost-Vlaanderen 1966 en 1967. Al staat, zoals men zegt, de Gezelle-studie nog maar aan het begin, dan is het toch de grote verdienste van Frank Baur geweest, dat hij dit begin heeft mogelijk gemaakt en dat hij aldus voor Gezelle een ruime belangstelling - ook buiten onze grenzen - heeft weten op te brengen.

Zijn wetenschappelijk onderzoek ging ook uit naar Albrecht Rodenbach. Reeds in 1909 schreef hij over Rodenbach een essay. In 1956-1960 bezorgde hij de 3-delige Eeuwfeestuitgave van de ‘Verzamelde Werken’. Het eerste deel, de biografie van Rodenbach, deed heel wat stof opwaaien, omdat Baur hierin Rodenbach ontdeed van de mythe, die hem gedurende een eeuw vergezelde. De wetenschappelijke ernst en de objectiviteit verplichtten prof. Baur de ‘Wahrheit’ van de ‘Dichtung’ te scheiden, ook al was het beeld van de leider van de Blauwvoeterie daardoor tot menselijker en reëler proporties herleid.

Dertig jaar lang (docent in 1927, professor in 1932 tot 1957) was Frank Baur hoogleraar aan de Rijksuniversiteit te Gent en doceerde hij er didaktiek, Europese letterkunde en vooral Nederlandse literatuurgeschiedenis. In het begin van zijn professoraat werd hij hoofdredacteur van de monumentale, nog steeds niet voltooide, ‘Geschiedenis van de Letterkunde der Nederlanden’. De inleiding die hij in 1939 schreef, ‘De literatuur, haar historiografie en methodes’, wordt na zoveel jaren in vakkringen nog altijd gewaardeerd en als baanbrekende publikatie erkend. In het Kultureel Jaarboek van de Provincie Oost-Vlaanderen 1966 werd dit belangrijke opstel herdrukt.

Doch voor diegenen die het geluk hadden Frank Baur te mogen kennen als mens, zal hij vooral in de herinnering bewaard blijven als de man met de sprankelende geest, de gulle humor, de hartelijkheid, de vaderlijke goedheid. ‘Een man die zelf geen kinderen heeft, moet de kinderen van andere mensen des te dieper genegen zijn’, zei prof. Baur in zijn dankwoord bij zijn huldiging op de XIXe Provinciale Kultuurdagen op 6 mei 1967 te Gent. Zijn studenten weten dat dit geen ijdele woorden geweest zijn. Daarom zal prof. dr. Frank Baur niet alleen om zijn gewetensvol en erudiet werk als filoloog en geleerde, maar ook om zijn diepmenselijke bekommernis voor al diegenen die hem tijdens zijn leven ontmoetten, blijvend gewaardeerd worden.

R. Van de Perre