Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 18

Poëtisch bericht

Dirk Desmadryl
Boodschap

met de drang der jonge jaren
botten vrucht en weemoed
uit mijn ongekerfde takken
of moet ik je zeggen
mens
luister niet
naar de bedriegelijke zwaluw
in mijn bloed

gewis
er zullen ongeleste paarden
bij de uitgedroogde bronnen sterven
maar moet ik daarom
pijn en bronst
zorgvuldig sparen

voorwaar
deze blinde boodschap
is slechts geldig
tot de herfst valt
op mijn roekeloze dagen

Hella Gaest
Watermerk

In geur van zeewier geboren
ben ik de wassen pop
bedrukt met je watermerk.

gevangen in het eeuwenoud lied
omwoeld zonder verweer
door je hete onderstroom.

ik draag wat mij geschiedt
haat ken ik niet
als na hoogtij
alleen je zeegroene huid
- je watermerk -
mij hunkerend dekt.

Freddy Rottey

plots
wàs je voor mij
gehaakt aan mijn ogen
dagen die vervlogen
werden weer
pijnlijk ploeteren
in een bezonken verleden
met gemeenplaatsen als:
hoe gaat het je nu
ik loop zo maar wat rond
voor elkaar zijn we
bezwaarde aanwezigheid
dode gevoelens
omdat ze niet onder woorden werden gebracht
en toch leven ze nog
in mij
ik loop zo maar wat rond

Fred de Swert

we zijn niet zilvergrijs
noch het ijzeren paard
dat mijn keel bespringt
of het rubberen spel van
het water in de grotten
die splijten rijper worden
dan de vogels in de met
sneeuw behangen lucht
we zijn niet wonder
noch geschoten door de jager
we zijn tijd en soldaten
lopen als kinderen
langs de wegen

Dirk Rommens

nog hangt mijn denken
in 't verleden
geen hand
zal mij een zegen geven
maar als de winter dood is
en de vogels fluiten
dan springt mijn hoop
naar buiten
en luistert naar een lied

[p. 431]

Ferre De Groote
Vrede op aarde

Monaco roept
de duizenden Amerikanen,
Casino Royal vraagt ons om tijd:

wij hebben geen tijd
wij luisteren naar de roep
van de Vietnamezen.

Kongo hamert op de discriminatie
Berlijn muurt de mensen omver
Bidonville

De Roden en wij

De Zwarten en wij

vragen om tijd.

Wij hebben geen tijd.

Achiel Janssens
omdat nu ginds...

Omdat nu ginds
de oorlog duurt
en melk verzuurt
onder de maan,
noemt men je dood.

Zegt men niet:
Haat spant zich
voor de hese wagen
van een nieuwe tijd.

Zegt men: Liefde
loopt er zachtjes uit.

God,
over zoveel water heen,
raden wij dan nooit
elkanders pijn?