Discotheek
Alirio Diaz: Joaquin Rodrigo: Concierto de Aranjuez / Gonzalo Soriano: Manuel de Falla: Nachten in de Spaanse tuin, EMI Electrola SME 91790, 30 cm., stereo/mono, 295 fr.
De sedert zijn vroege kindsheid blinde Spaanse componist, Joaquin Rodrigo, komt de eer toe de toondichter te zijn van het eerste concerto voor gitaar en orkest van deze eeuw. Hij werd in 1902 nabij Valencia geboren, studeerde in Parijs onder Paul Dukas en keerde in 1939 naar Spanje terug, waar hij zich te Aranjuez vestigde. Het jaar tevoren was hij in Parijs met de compositie van zijn gitaarconcerto begonnen, in de lente van 1939 voleindigde hij het te Aranjuez en meteen had het zijn titel.
De gitarist Alirio Diaz vertolkt het werk op een schitterende wijze, daarbij ondersteund door en in samenspraak met het Nationaal Orkest van Spanje, o.l.v. Rafael Frühbeck de Burgos. Een intiem, maar tegelijkertijd toch sprankelend stuk muziek, rijk gekleurd, met fantastische nuances - tevens uitstekende illustratiemuziek bij dia's of films over een of andere vakantie in Spanje...
Heel wat beter bekend zijn de symfonische impressies voor klavier en orkest, die de Falla ‘Nachten in de Spaanse tuin’ betitelde. De toondichter was goed bevriend met Diaz en beïnvloedde deze onbetwistbaar. Gonzalo Soriano vertolkt het werk uitstekend. Dirigent Rafael Frübeck de Burgos leidt hier het Orchestre de la Société des Concerts du Conservatoire de Paris. Heerlijke muziek, die bij elke beluistering wat nieuws te bieden heeft.
De plaat is technisch onberispelijk verzorgd.
Ensemble ‘Secolo Barocco’: François Couperin: Quatre Concerts choisis parmi ‘Les Goûts Réunis’, EMI His Master's Voice 2C 063-10001, 30 cm., stereo/mono, 295 fr.
Benevens zijn sonates, heeft Couperin twee volumen kamermuziek gepubliceerd: in 1722 zijn ‘Les Concerts royaux’, twee jaar later zijn ‘Les Goûts réunis’. De titel van het laatstgenoemd werk heeft betrekking op het doel, dat de componist zich stelde: het versmelten van de Franse stijl met de Italiaanse. Laten wij zeggen, dat hij de beide evengoed aankon, maar dat de Franse dan toch domineert. De plaat omvat de concerten nummers 8, 13, 9 en 17. Het ensemble ‘Secolo Barocco’ kwijt zich behoorlijk van zijn taak: Michel Debost (fluit), Gaston Maugras (hobo), Amaury Wallez (fagot) en Christian Ivaldi (clavecimbel). Presentatie en technische verzorging: vlekkeloos.
Gervase de Peyer: Carl Maria von Weber: Klarinetconcerto nr. 1, f-mol, op. 73 en Concertino voor klarinet en orkest, c-mol, op. 26 / Gioacchino Rossini: Introductie en Variaties voor klarinet en orkest, EMI Electrola SME 91775, 30 cm., stereo/mono, 295 fr.
Weber heeft verscheidene composities voor klarinet geschreven. Slaagde hij er niet in Mozarts klarinetconcerto - wellicht het mooiste dat ooit gecomponeerd werd - te evenaren, toch blijft zijn ‘klarinetwerk’ zeer waardevol en stelt de uitvoerder steeds in staat alle ‘registers’ te benuttigen, waarvan Gervase de Peyer, de bekende, nu 43-jarige Engelse klarinettist, dankbaar gebruik maakt. Ook hier treedt Rafael Frübeck de Burgos op als dirigent en leidt het New Philharmonia Orchestre van Londen.
Is de toon van Weber eerder bescheiden - soms tot het schuchtere toe - dan vinden wij in de ‘Introductie en Variaties’ een briljante Rossini terug, die zich, ook in dit minder bekende werk, een virtuoos van het zuiverste water toont. En orkest, én solist, hebben dit uitstekend begrepen en laten zich meeslepen door de gracieuze klankenrijkdom.
Wie minder vertrouwd is met de klarinet, wordt er beslist verliefd op bij het beluisteren van deze plaat, waarop technisch ook helemaal niets op te merken valt.
Ensemble Instrumental de Musique Contemporaine de Paris: Xenakis: ST 10-1,080262 / Polla ta Dhina / Akrata / Achorripsis, EMI His Master's Voice, 2 C 063-10011, 30 cm, stereo/mono, 295 fr.
Iannis Xenakis is op zijn minst een betwiste figuur te noemen. Zijn muziek is beslist een uitdaging voor al wat met muzikaal gevoel en gehoor te maken heeft. Misschien is zijn grootste verdienste deze: dat hij er schitterend in slaagt te beletten, dat je met àl je aandacht de uitvoering van een van zijn werken tot een goed einde brengt. Je moét afdwalen, je gehoororgaan werpt a.h.w. een soort natuurlijke dam op tussen de Xenakis-klanken en het stel zenuwen, dat de geluidsgolven naar je hersens overbrengt. Wellicht bereik je, na veelvuldige beluisteringen, wel een vorm van immuniteit. Kortom: gesofistikeerd tot en met. Héél even interessant om héél even te beluisteren (men wil op de hoogte zijn!) - maar muziek voor de toekomst? Geef mij dan maar Zwarte Lola.
Auteursrechtelijk beschermd