Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 18

Poëtisch bericht

Jo Stockman

Als mijn blik de straal van je lach kruist
op een punt van oneindig verlangen
en mijn handen zoeken naar de glimlach
die mijn hart omsingelt,
vraag me dan niet wanneer en hoe,
waarom mijn ziel in het donker
naar een grijze, verafgelegen muur
toevliegt en die ontwijkt zodra een zon
de plaats inneemt van de maan
die niet heeft geschenen.

Roger Verkarre
Voor een vallende boom

Als, op een dag als een ander,
ik, schielijk van status verande-
rend, kantelen mocht in de dood

en vallen - o zondig zomers
suizen - met grond waar mijn kroon is
inslaand als winter door mijn loof:

Here, erbarm u dan mijner
klappertandende kleine
ziel in haar dun geloof.

Dirk Rommens
Keer op keer (of het risico van de liefde)

keer op keer leeft
het onheilspellend gekerm
tussen ons beiden
als een vergissing
lokt het onbehagen uit
met angst zien wij het voor ogen
maar wurgen het stil
wij weten niet wat het was
want wij doodden het als een vlieg -
alleen het vieze lijk op onze vingers
voelen wij heet worden en werpen het
met afgrijzend geweten weg -
zó zien wij die angst als een schittering
van de zon waar we niet naar durven kijken
en tóch
wij beiden nijpen die angst
keer op keer in onze handen
dood

Gaston van Camp
Kind

Waar leven en dood elkaar aanraken haast,
één ademstoot scheidt pijn en geluk,
is de sterkste man een porseleinen speer.
Van stalen schild is hij smeltpunt geworden.
Is de vrouw hier middelpunt geworden?
De vrouw, zij is hier kelk en relikwie.
Wie haar raakt wekt zindering.
Doornroosje ontwakend met een schreeuw.

Hier hapert de meest ervaren dichter
tot hijgen of snikken. Alleen wie onervaren is
kan dit gebeuren gaaf bewaren.

[p. 253]

Toon Vinke:

ik ben het
en ontken dit formeel
wie mijn naam noemt
wordt bedrogen
te licht op de hand bevonden
ik stel voor
geef je sigaretten
je bril met bolle glazen
je geld en je eten
je kleren erbij
wie mij bekent
wordt bedrogen
daarom,
laat ons dingen zijn.

Hervé J. Casier:
Schrijven

Letter per letter
groeit het woord

woord per woord
sla ik zinnen neer

de zin wordt gedicht
het schrijven verweer

geloof: als het moet
schrijft een schrijver
woorden met klonters bloed

Freek Dumarais:
Jan Walravens (Felix Deboeck)

in stilte van ruisen
uit echoos van azuur
kijk jij me aan.

de tijd heeft nimmer
stil gestaan
zelfs in dit doek
waarin jij voort groeit
waaruit je blik door peilt
naar zin van eksistentie.

hoe kan in louter kleur
en 't branden in zijn vingren
de wijze eminentie
al je verbetenheid je wil
je eenzaamheid verheffen
buiten het ogenblik
tot kolk van eeuwigheid?