Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 17

[p. 242]

Twijfel

De dag kruipt in verloren hoeken
waar geen mens hem ziet. De stilte
komt geblinddoekt in een wijde waaier,
drinkt de avond en herhaalt zichzelf.

Waar vroeger bomen waren, rijst
nu vermoeden. Twijfel is een dochter
van mijn vader. Zwart op wit bewijst
zij dat het licht buiten de wereld staat.

Waar vroeger huizen waren, groeien nu
donkere builen, de waarheid wordt om het uur
verplaatst. Het kunnen honden zijn
die binnensmonds hun dromen achterhalen

of vrezen niet op tijd te zijn achter de muur
waar zij bezwijken. Het is een wonder
dat de kinderen kunnen slapen in het vangnet
van een klaslokaal, dat zij de oorlogen zonder

verdragen in hun werkschrift hebben staan.
Ademen wordt moeilijk, lachen onbegonnen werk.
Straks komt de zon met nieuwe das en laarzen,
de morgen spoelt met volle gulpen aan.

Walter Haesaert

[p. 243]

Foto Albert Setola