Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 16

poëtisch bericht

Boven het klaverveld dansen de bijen,
dansen de bijen het klaverveld,
dansen de honingbloei, dansen de bloemen,
dansen de zon in de bloei van het klaverveld.

Raten vol honing dansen de bijen,
zon in de korven dansen de bloemen,
korven vol bloemen dansen de bijen,
bloemzoete bloei van het klaverveld.

Boven het klaverveld dansen de bijen,
dansen de bloeidans, de bloemdans,
dansen de korven vol druipende zon,
dansen het klaverveld, dansen de bijen.

marja de smet vercauteren

In de zwarte nacht
der narcose
toen ik sliep
in een afgrond,
onmetelijk diep,
speelde ik,
beklemmend snel,
een dobbelspel
met een man
die ik eerst nu herken
als de dood.
En ik hoorde zijn stem
die mij toeriep
telkenmaal
als ik won
in een vreemde taal
mij onbekend.
De woorden ontsnappen mij.
Enkel dit bleef mij bij:
Sancta Maria.

Bij iedere gooi
joeg de slag
van mijn hart
de angst door mijn bloed
want ik zag
slechts 't gelaat
van de zwarte nacht
en de man dichtbij.
Maar het was
of zij speelde
en won voor mij:
Sancta Maria.

Moeizaam ontwaakt
klom ik op naar het licht
tot ik stond in de zon
en het jonge groen
van de nieuwe dag
- fris als een kindergezicht -

[p. 294]

 

met handen vol bloemen

 

en een ruiker geluk,

 

uitbundig dankbaar bijna:

 

Sancta Maria.

 

 

 

Gebeden zijn vonken.

 

Misschien slaan ze neer

 

in regen en mist,

 

in wanhoop en twijfel,

 

in zonde of verdriet,

 

want de hemel is hoog

 

en God zien we niet.

 

En toch ziet de Heer

 

ons altijd opnieuw

 

als Joannes naast Haar.

 

Na het spel met de dood

 

werd me dit dan ook klaar:

 

kracht en genade

 

heb ik ervaren

 

als een licht in mij

 

bijna wonderbaar,

 

toen zij speelde

 

en won voor mij:

 

Sancta Maria.

 

 

 

luc verbeke

Berkenbos
zilverglanzend kleed
een stukje wereld dat ik zoeken bleef
de koelheid onder varens en de brem
een oude eik
mijn trouwste vriend.

Ik ruik in de wolken
adem van beloken tijd
mij toefluisterend als een zachte wind
uit een andere hoek

van mijn bestaan.
Als kind stoeide ik langs witte dreven
van dit vergeten paradijs.

Ik kijk nog éénmaal om
bos - dreven - bomen
zeilen weg aan de matte horizon.
Mij blijft slechts de berk
en mijn eenzaamheid.

frans van de velde

waarom
de zwaluw klein is
en de arend groot
(ik hou van de zwaluw meer)

het onverschillig spel
van de wind met een vlag
de dode soldaat
naast een zwijgend geweer
(al ken ik geen soldaat)

het puin vol schande
het puin vol schade
door jou
nog minder
waarom dit lagunelied
over de zee
van mijn zijn.

jan jozef goedvriend

Kleine mensen worden groot,
oude mensen gaan ter dood
en wij leven tussenin.

Zonneschijn en regen gaan,
dagen lichten, sterren staan
en wij leven naar de dood.

Vreugden lachen lieflijk toe;
weemoed maakt ons mat en moe,
dat wij lengen naar de dood.

't Hart dat niet sterven wil
valt op zekere morgen stil
en wij lachen met de dood.

Kleine kinderen worden groot,
al de mensen gaan ter dood
en wij drinken heel de dag.

lutgart ryserhove

De mist waarin wij dwalen,
die contouren verdoezelt en hoeken verzacht,
geluiden dempt, tenzij het kralen
van lekende bomen en de klacht
van fabriekssirenen die onverhoeds dringen
uit verre gebieden van mechanisch geweld...

In ons hart staat het verlangen
dat het licht doorbreekt,
en scheurt de waden die alles omhangen,
dat de taal der dingen duidelijk spreekt,
over wat wij weten en te weten verlangen.

Maar mededogen schiep de mist,
waarin wij dwalen,
die contouren verdoezelt en hoeken verzacht,
en langzaam leren wij,
al schrijdend van mist in mist,
dat ons geen ander heil beschoren is,
dan dit dwalen, eindeloos,
aan de grenzen van het licht.

jaak stervelynck