West-Vlaanderen. Jaargang 14

poëtisch bericht
Het gedicht

Dit vege lijf... de kamer
gesloten om zichzelf...
tussen het vast verband
der meubels zich herkennen:
vér van zichzelf en anders
dan de droom: gewoon
een man te zijn.

Dievelings hier de woorden
vangen, de strikken staan
in alle deuren opgesteld;
en deze pijn te telen:
bloem met de schrale humus
dit vege lijf... de honger
stilt geen gedicht.

Dit vege lijf... de dingen
bezield gaan anders leven
dan naar hun rechte wet
van steen en plant en dier
Het lijf wordt heel een wereld,
de pijn oneindig nu
verdraag ik niet.

Willy Spillebeen