ontmoetingen
Nieuw toneelspel van Flor Barbry ‘In afwachting’
Voor het toneelseizoen 1963-64 schreef Flor Barbry, met het oog op het door hem geleide en geregisseerde ‘Volkstoneel voor Frans-Vlaanderen’, dat jaarlijks een twintig voorstellingen geeft in de Nederlandssprekende Westhoek van Noord-Frankrijk, het volkse toneelspel ‘De Harlekijn’. Ook voor het toneelseizoen 1964-65 schreef Flor Barbry een stuk, dat ondertussen ook twintig keer in Frans-Vlaanderen wordt opgevoerd.
‘In afwachting’, de Frans-Vlamingen zeggen ‘In attendant’, en om de pastoor van een kleine parochie uit de nood te helpen, wordt Rose-Marie, een temperamentvolle en nog jonge vrouw, pastoorsmeid. Ze denkt er niet aan, evenmin als haar vriendin Aliene, van ongehuwd te blijven en tracht zowel de liefde van de koster als van de hovenier te winnen. Hieruit ontstaan een heleboel komische situaties die gekruid worden met een massa mooie Frans-Vlaamse volksgezegden. Bernard, de koster, die tijdens de jongste wereldoorlog een vliegtuig heeft zien neerstorten en de verkoolde en negentienjarige piloot heeft helpen begraven, is daardoor als knaap zo geschokt geworden dat hij zich nooit meer op deze wrede wereld thuis is kunnen gevoelen. Wanneer hij in de loop van het stuk dan komt te vernemen dat zijn zuster van de don-juan-van-een-hovenier een kind verwacht én dat zijn vader aan een hartaanval is bezweken, gaat hij definitief in zijn wereld van schoonheid en goedheid op en wordt de omringende realiteit voor hem nog slechts een sombere schaduw, die hem af en toe weer eens overvalt. Hij is aan een zachtzinnige waanzin ten prooi en leeft verder onbewust van het gruwelijke lijden dat hij door zijn krankzinnigheid over zijn familie en zijn omgeving heeft gebracht. Hij leeft ‘in afwachting’ van het eeuwig geluk, waarover hij alleen nog is te spreken.
Ook Flor Barbry zijn eerste stuk wees, ondanks de menselijke tragiek, naar de vrede van het Hiernamaals. De mens leeft slechts ‘in afwachting’ van een eeuwiger leven dat hem van zijn eigenste tragiek moet verlossen en de rust schenken waarnaar hij geheel zijn leven heeft verlangd.
Alle figuren uit Barbry zijn stuk zijn levende mensen, met begrip voor de menselijke zwakheid. Dank zij dat zeer waarachtig accent, spreekt dit stuk ondanks zekere gebreken de gewone man aan. Barbry heeft hiermee bewezen dat hij over voldoende stof beschikt om een graag-gezien en biezonder menselijk toneelschrijver te worden.
Jozef Deleu
Auteursrechtelijk beschermd
