West-Vlaanderen. Jaargang 13

[p. 426]

Foto's op de bladzijde hiernaast (van boven naar onder): Lucien De Gheus, Roger Meurisse, Hubert Minnebo, Eddy Van Damme.

ontmoetingen
Geprimeerden in de provinciale prijskamp voor schilderkunst

In de laatste prijskamp voor Schilderkunst stond de jury voor een moeilijk probleem: de voor premies beschikbare som was te klein in verhouding tot het aantal en de waarde der werken, die verdienden met een premie onderscheiden te worden. De permanente deputatie gaf gelukkig aan het geval de meest gunstige oplossing, door een hogere som dan eerst voorzien was aan de geprimeerden toe te kennen. Hier volgt een voorstelling van deze premiewinnaars, met uitzondering van Yvan Theys uit Warcoing (^o Marke), die intussen een nieuwe bekroning oogstte in de Prijs van Rome, zodat ons volgend nummer uitvoeriger over zijn werk zal moeten handelen.

Lucien De Gheus

Deze knappe Poperingse artiest mocht reeds meerdere malen eerbetuigingen ontvangen in het Gouvernementspaleis, o.m. toen hij de provinciale prijs voor beeldhouwkunst behaalde, wat enigszins goedmaakt dat hij bij de huldiging aldaar van de laureaten van Expo '58 vergeten werd.

Men kent hem vooral als beeldhouwer, keramist en sierkunstenaar. Zijn onderscheiding thans voor schilderkunst betekent niet dat hij zijn vroegere activiteiten heeft stopgezet. Integendeel, sedert zijn bekroningen door de Provincie en door de Staat (Expo '58) hebben de opdrachten elkaar opgevolgd o.m. belangrijk beeldhouwwerk voor de C.O.O. te Poperinge. Wij vonden hem in zijn spacieus nieuw atelier bezig met een grote figuur, in koper gesmeed en geslagen, bestemd voor de voorgevel van een industrieel gebouw, waarmede het een indrukwekkend geheel zal vormen; de artiest dient gelukgewenst om zulk een mooi werk, maar ook de firma, die eraan denkt het werk van onze kunstenaars in haar bouwcomplexen in te schakelen.

Doch terug naar de schilderkunst. De bekroning van De Gheus in dit genre was voor velen een verrassing. De Gheus heeft willen meedoen aan deze prijskamp met één enkel doek. Het was voor hem een soort uitdaging en een protest tevens; protest tegen van alles o.m. tegen de lieden die hem tot een beperkt gebied willen begrenzen en tegen het amateurisme dat onze schilderswereld teistert. Hijzelf heeft immers altijd geschilderd en met veel talent; voor zijn schilderwerk behaalde hij, na de volledige cyclus van het Hoger Instituut St.-Lucas te Brussel te hebben afgewerkt, de grootste onderscheiding, zodat zijn vorming op dit gebied heel wat grondiger is dan deze van de meeste links en rechts exposerende schilders. Tot op heden stelde hij, te zeer bezet door zijn zeer tijdrovende andere kunstactiviteiten, nooit schilderijen ten toon, zodat hij als schilder niet bekend was. Na deze onderscheiding is dit niet meer het geval.

Een werk als ‘Kermisvreugde’ bewijst dat De Gheus ook als schilder, indien hij zich aan dit genre wenst te wijden, grote suksessen mag verwachten. Hij blijft er de artiest en de mens die we kennen, met zijn bruisend leven, zijn fijne zin voor humor, zijn delikate sensibiliteit, zijn grote technische vaardigheid, zijn geraffineerd kleurgevoel. Luc De Gheus is niet alleen zeer begaafd, maar tevens een hard werker.

Roger Meurisse

Deze jonge schilder (^o Kortrijk, 8 nov. 1935) behoort tot de belangrijke generatie Kortrijkse schilders, die eerst na 1955 aan het woord kwam. Van huizeuit was hij ingewijd in de artistieke wereld, vermits zijn ouders een kunstzaak hadden in de Doornikstraat. Na de wetenschappelijke humaniora in het St.-Jozefs-instituut bracht zijn aanleg voor tekenen en schilderen hem in het Hoger Instituut St.-Lucas en in de Academie te Gent. Zoals de meeste jongeren van zijn tijd liep hij een tijd lang in het spoor van het postexpressionisme; zijn bewondering ging in de eerste plaats naar Gust De Smet, maar ook schilders als Picasso en Matisse bekoorden hem zeer. Dit was goed merkbaar op zijn eerste tentoonstelling, reeds in 1958, te Kortrijk.

De tentoonstelling van de Italiaanse abstracte schilder Crippa in 1960 gaf, zo meent hij, de definitieve stoot om hem naar de abstractie te doen overgaan. Toch is het niet het Crippa-genre dat hij nagevolgd heeft. Zijn abstracte werken liggen misschien eerder in de lijn van een andere Italiaan, Alberto Burri - de specialist van de lompencomposities en van de te Parijs en Barcelona verblijvende Spanjaard Antonio Tàpies. Zoals zij gebruikt Meurisse ook dikwijls op panelen gespannen en geplakte ruwe textielprodukten, vooral jute, als basis voor zijn werken; deze onregelmatige geometrische vlakken weet hij op zeer delikate wijze te beschilderen en te bewerken in diverse, meestal sombere, tonaliteiten.

Dat dit genre hem past, bleek weldra toen hij achtereenvolgens geselecteerd werd voor de Provinciale Prijskamp van Schilderkunst 1961, de schilderprijskamp Hoger Leven te Tienen, het Nationaal Salon van 1962 en de Prijs van Knokke; thans komt zijn onderscheiding in de Provinciale Prijskamp zijn inspanningen aanmoedigen en bewijzen dat de appreciatie voor zijn werk steeds groter wordt.

Deze schilder toont ook grote decoratieve kwaliteiten in zijn lichter en meer grafisch werk, zoals zijn zwart-rood beschilderingen van grote glanzende papiervlakken.

Roger Meurisse is nog geen dertig; alle mogelijkheden staan voor hem nog open. Werk van hem is op dit ogenblik tentoongesteld in de lokalen van de Volkshogeschool de Blankaart te Woumen.

a.s.

[p. 427]

1 Lucien De Gheus: ‘Kermisleute’, olieverf op doek, 72 × 140.

2 Hubert Minnebo: ‘Konstruktie I’, 1964, olieverf op vezelplaat, 125 × 122.

3 Roger Meurisse: ‘Melancholisch’, 1964, olieverf op paneel, 100 × 122.

4 Eddy Van Damme: ‘Het Bos’, 1963, olieverf op paneel, 85 × 126.