West-Vlaanderen. Jaargang 13

poëtisch bericht
Veronica

Van Zijn gelaat was bloed gebleven:
dunne spijlen zwarte klissen
zwaarden van bloed zwaardlissen -
Zij die zich even

vooroverboog zàg het Gelaat:
oogwallen van verheven leven
en dood trekken als tekens ingedreven
hoelang? voor wie? De mens verstaat

soms een ondeelbaar ogenblik de mens.
En met ontstelde stap aarzelt
zij en herkent
een god een elke grens

verplaatsende abstractie waar haar wezen
zich in verliest: het absolute
van lijnen zonneschijn minuten.
Haar leven lang moet zij hiervan genezen.

Willy Spillebeen