West-Vlaanderen. Jaargang 12

poëtisch bericht
Dageraad

De dageraad slaapt op de groene bank,
rust boven de wakende wachtende aarde,
maar witte schichten mijn angst
steigren gerijpt en verstard met de dag.
De zonnevlam: haar traag openbranden
van brekende werelden: - het omhulsel
barst en het kind (kleine schaamte)
ligt naakt, schreit bevreemd om het leven,
maar zal nimmer leven: de zon zaait dood...
Deze wereld achter mijn wereld
tuimelt weg waar ik niet kan komen.

Mijn moeder der angsten, mijn aarde, ik leef
en de dag wordt een roos. Maar het witte blad
bliksemt met hiërogliefen gelaat...
Ik moet stileren de groene bank
en de zonnevlam zingen en 't ruggelings storten
uit de wereld waarvan ik de drager ben.

Willy Spillebeen