West-Vlaanderen. Jaargang 11

poëtisch bericht
Chanson fugitive

Dit toonloos bloesemen van je zacht gezicht,

laat mij Ninive en Babylon vergeten,

ik heb van deze Moorse nachten niet geweten,

dat zij zo speels zijn en zo licht.

Het ruisen van je haar is als je vele snoeren,

- Uit Lybisch zilver of glasdun geplet metaal

zijn zij getuigen van een uitzichtloos verhaal -

die vluchtig je olijfgekleurde pols beroeren.

Je koele, gladde heup, kan slechts doen rijzen,

dit vreemd gevoel, dat oude dichters prijzen:

er is de wrange nasmaak van een lege mond

die in je ijlend lachen geen bevrijding vond.

......

Tussen de polen van je leed, niet te genaken,

noem jij ieder geluk: ‘Droomloos ontwaken.’

KRISTIN GRUWEZ