West-Vlaanderen. Jaargang 9



[pagina 120]
na de begrafenis Bondgenoot Dood, het vensterkruis valt groot op het voor altoos onbeslapen bed... Hier werd ons oud verbond een wet, waaraan ik mij tot bloedens stoot, maar nooit ontkom... Het venster sloot men op de wind - maar 't kruis, het zet, slagschaduw der getekenden, op 't bed zijn dwarse balken, Bondgenoot Dood!’ Niet langer vader, hij staat alleen, verbijsterd... slechts zijn eigen stem als stukgeslagen water over hem, slechts eender klagelijk geween verweg... En raadselachtig schrijft het vensterkruis zijn wanhoop op het bed, waar zelfs geen indruk blijft van 't kleine leven. Met elke klop van 't in het donker bonzend hart wankelt hij naar een wassend water, levensvreemd... Men vond hem later kaarsrecht aan de rand van 't bed verstard. Willy Spillebeen *