West-Vlaanderen. Jaargang 9

luchtkasteel

Het kleine meisje met de witte handen

heeft in de verre ijlheid van zichzelf,

een paard getekend.

Welks dunne poten zijn als ranke lijnen,

als hoge tonen uit een nog onberoerde snaar,

welks zachte manen teer en ragfijn trillen

in de gedempte sneeuwval van haar stille stem,

wiens bruine, ruige vacht is als de schaduw

die zij in lange nachten heeft gestreeld.

Het kleine meisje met de witte handen

heeft in de verre ijlheid van zichzelf

een paard getekend

en half ontwakend heeft zij reeds geleerd

dat zij het nooit berijden zal.

Kristin Gruwez

*