West-Vlaanderen. Jaargang 7

Gedicht in april

Op een dag als een bloem was ik blij:
ik werd geboren toen Paul Van Ostaijen mij kon horen.
Mijn God, wat is dit nu reeds lang voorbij.

Mijn derde vrouw is als een boegbeeld boven zee,
met gulden borsten en een groot en argeloos geheim,
diep binnenin haar schoot.
Zij vroeg: ‘Waaraan dan is die man gestorven?’
- alsof ik uit mezelf en in een ander kan.
Ik zei, met een stem die veel kan derven:
‘Men heeft hem laten sterven.’
God en het is waar!...

Een kort geruis, een kleine vlek,
een fabrieksmerk onderaan op borden -
hij was een man zoals mijn zoon mag worden.

Gust Vermeille