West-Vlaanderen. Jaargang 5

[p. 280]

[Kunstleven]

Poëtisch bericht

Het bloeiend water draagt mijn trage schuit
naar de overkant. Een klare vogel zingt.
De zomernacht onthult in kuis geluid
de duizend dingen en een ster verspringt,

Zij valt verloren in het riet. Nu slapen
de huizen en het licht, ik zie de dag
terug, het raderwerk, een kudde schapen,
de vogels, mensen en een kinderlach.

Ik heb mijn kind de hazelaar getoond,
de witte wolken en het eksternest.
Een rijp geluk heeft pozend mij bewoond
als ging ik door een ongekend gewest.

Heel even maar, zoals de hommel aan
de honigbloemen proeft, heb ik gesmaakt
hoe 't kind met overvloed, in een spontaan
gebaar, mijn vaderhart heeft aangeraakt.

Fernand Florizoone

*

Toen zij als kind vaak schreide van de pijn,
voor ieder man die haar tot vrouw ontstak,
leefde de Heer verborgen in het Zijn,
en wist wat aan haar vurig hart ontbrak.

En toen de Heer tot vele mensen sprak,
en zij te luist'ren stond naar ieder Woord,
wist zij nog niet wat aan haar hart ontbrak.
Zij hief bevreesd het hoofd en werd verhoord.

Dit was dan in de tijd van Jaïrus' kind,
en van haar zelf toen zij de woorden sprak:
Als ik Zijn mantel raak en hem bemind
zal hebben die ik haat. ben ik Zijn tak.

En uit die wond're tak ontsproot een loot,
die in mijn huis haar nieuwe bloesems draagt.
En de oude angst voor leven en voor dood,
die ieder vreugd en leed ontneemt, vervaagt.

Gust. Vermeille

*

Wanneer de schoorstenen
op de huizen staan
als een haveloze wacht,
en oude mensen wenen
tussen avond en nacht
om het heengaan van licht
en groen en lentelucht,
dan hoor ik het gekreun
van de vallende nacht;
- in het dorre hout,
in de plaatijzeren daken
die krimpen van schrik, vertrouwd
als zij waren met de zon;
en op de zon werd niets
gewonnen en geoogst
dan het akelig kraken
van de plaatijzeren daken.

En ik die dacht
dat de nacht
met zijn stilte
verlossing bracht.

Arthur Verthé

*

Het is acht uur.
De wind zit noord.
De zon zinkt achter de poort
van een oude dag
en dooft het vuur
van mijn lach
op die dag.
Tussen U en mij
ligt het duister
van mijn angst
en uw luister
waaraan geen macht ik meet
omdat ik weet
wat Kristus zei.
Gij tilt mij van de tin
en laat mij spartelen
op de hete as
waarin de lijven schroeien
van mijn moeder en mijn, vader.
Gij laat mij spartelen
op de hete as
en praamt mijn boeien
stadig nader.
Gij haalt uw netten in
en ik glim koud
in uwe hand.
Uw beeld weerkaatct in duizend schubben
als in duizend dagen die mij resten.
- Over duizend dagen dubben
Duizend keer de zon zien onder gaan
en voor een jonge dag in 't oosten staan. -
Of is 't alleen
nog één;
of nog die éne nacht?
Ik weet dat Gij zult komen
- Hij zei:
Gelijk een dief te nacht! -
om mij.
Ik wik en weeg
en weeg en wik

en wacht.

Albert Vermeire