West-Vlaanderen. Jaargang 1

[p. 2]

[Literatuur]

Lezende ‘de Vlaschaard’

aan stijn streuvels

Boven het landschap draait de zon almachtig
als in uw boek, én over mens en vee
dat in de schaduwkanten schuilt, eendrachtig
en weerloos voor het woeden dezer zee.

Een nijver zwijgend volk staat op de stukken,
den matelozen arbeid toegezind,
terwijl de leeuwerik met zoete rukken
zingende vlucht in hemels ijl gebint.

Zomer en zomerzon, geweld der dingen
vorderden krachtig u tot hun gezant,
de zaaihede waarop de vaderen gingen
zoekt als een pijnzenuw tot in uw hand.

Maar schrijvend werpt gij 't ànder landschap open
dat in uw binnenst ongemeten ligt
lieflijkerwijs met koren volgelopen,
met vlas en bomen tot het vergezicht.

En daarop zet gij iemand uit de horde
der duldenden, die in een stil gehucht
waar veler onmacht zich tezaam wil storten
het tweegevecht begint met aarde en lucht.

Hamer des harten, windruk op dë aren
en huiveringen vlagend over vlas
zijn maar de nadering van een bedaren
dat in ons bloed groeit als het oudst gewas.

Dan wordt men rustig binnen groene hoeven
vol van verdriet en avondlijk gedruis
waar uit de stallen waait het zware zoeven
der dieren als een vlierboom om het huis.

antok van wilderode

Dit gedicht werd bekroond in de Prijskamp voor het beste Streuvelsgedicht, die naar aanleiding van de cultuurdagen door het Provinciaal Bestuur van Westvlaanderen werd uitgeschreven. Het werd voorgedragen door Antoon Vander Plaetse op de Akademische zitting van 25 November 1951. In deze zelfde zitting werden vier toespraken gehouden, waarvan de voornaamste delen als blijvende hulde aan Westvlaanderens grootste prozaschrijver hierna worden opgenomen.