Vlaamsche Arbeid. Jaargang 22 [17]

[p. 217]

Droomtuin

Een late tred die waart in de loverpal
schendt van ontsierde bloesems de toverval
het aldoor neersneeuwen
van schoonheid half vergaan
die niet in herfstbrand zal opgloeien
luisterloos uitbloeien
en zichzelf weer naar haar oorsprong strooit
de grond waaruit zij werd, omtooit.

Geen wildzang breekt de stilte
de mildzang van het water prevelt
in omneveld
droomland doomland.

Water mijmert bronsgroen
stuwt geen fontein van klaarheid de hemel te beklauteren.
wiewouteren
niet groeiblij
bloeisels duizenderlei?

Ik ben de vaalste bloem die de maanwandeling overland verbeidt
Zij bezilvert haar kelk die verdorren gaat
nu herbloeit in het nachtmysterie
haar droomgelaat
Eens rooft een handslag er de majesteit.

Victor J. BRUNCLAIR.