Vlaamsche Arbeid. Jaargang 15

[p. 165]

Noch Bloemen, noch Kronen
(Roman.)

Voor Karel Ruys.

ER ging door de stad een nare mare. Bij vroegmorgen reeds hadden de krantejochies het akelig gebeuren in hun omroep kond gemaakt en al de pinnemutsen achter het raam hadden een pieteitvolle neiging voor de omhooggevaren ziel van een groot man, zo lang nationaaldichter in de lande.

Dadelik werd door het bewind een rouwtijd van twee weken afgekondigd en op alle openbare pleinen grepen op daartoe eveneens van hogerhand gestelde uren nekrologiese treurmeetingen plaats, waarbij officieel-bezoldigde huilebalken en een klaagkoor de dienst fortissimo waarnamen. Trouwens om alle inbreuken te voorkomen, waren op gezegde demonstraties voldoende opzichters werkzaam, die een oog in 't zeil hielden als het dito van het smartpersoneel door tranen onbevochtigd bleef. Stante pede werd het plichtverzuim aan de kaak gesteld.

Nog steeds berustte het lichaam van de verloren bard boven aarde en nog schenen twijfelaars aan de voltrokken wet van de Natuur te willen tornen, ofschoon de wetsdokter een doodsattest had afgeleverd, waarmee het verlies als inderdaad onherstelbaar werd bevestigd.

Aangezien de dichter onvergankelik is van de huize uit, werd door de nabestaanden niet daarvoor gezorgd, zijn stoffelik overschot te balsemen, zodat na luttel tijds een periode van volstrekte pestilens intrad, waaraan de bewonderaars van de aflijvige zich allerminst haastten een einde te stellen. En als er dan ook na heel lange tijd verzet opkwam (platonies nog maar) dan betoogden zij met klem dat men in de wereld der verschijnselen niet uitsluitelik is aangewezen op de gegevens der zintuigen en dat trouwens een stel ventilators dat luchie wel zou verversen.

Evenwel werd het te langen laatste zo perfekt onuitstaanbaar dat de gezondheidsdienst ingreep en geen begrafenisuitstel meer toestond.

Alvorens de tocht naar 's dichters laatste rustplaats aan te vangen werd nog in extremis een gouwdag belegd om hem vorstelik uitgeleide te doen. De massatoeloop was enorm.

Zo brak dan de bewuste dag aan. De zon, die zo vaak in 's dichters dithyramben werd verheerlikt, bleef onbetuigd en liet

[p. 166]

zich gedurende heel het ceremoniaal niet vertegenwoordigen. Sedert die tijd wordt zij in de kosmiese literatuur van dit land gesteld op de rang van hemellichaam zonder meer. Toen de lijkstoet het kerkhof betrad begonnen de cypressen vanzelf te swatelen. Eindelik vooraleer de baar in de goede grond werd neergelaten, kon de rij der spreekbeurten aanvang nemen. Zij duurde van 10 uur A.M. tot 6 uur P.M. ‘Selbstverständlich’ kregen lijkbidder en trawanten onbedaarlike geeuwhonger. Toen eindelik het laatste huldewoord gevallen was en deze kilometriese welsprekendheid op een eindpunt kwam, traden de grafdelvers zo nonchalant mogelik naar voor om ten minste hoffelik het macabere van hun ambacht te verhelen.

Maar toen gebeurde iets onverwachts. De schare, in het bewustzijn dat het onwederroepelike uur van scheiden kwam en dat zich de lijkroof aan hen ongenadig ging voltrekken, had een moment van krachtconcentratie, die illico vorm kreeg in een kollektief gebaar. En in een handomdraai werden lijkbidder en grafdelvers de kuil ingedrongen, vóór zij zelf een kik konden geven of zich bezinnen over de drijfveer van deze doening. Zo werd de aarde over hun sterfelik hoofd precieus toegedekt en nadat een aanwezig hovenier bereidwillig en gratis te hunner intentie een schattig bloembedje had aangelegd, werd de zware gedenkzuil - aanvankelik voor de dode dichter bestemd - op hun tombe gewenteld als blijvend aandenken.

Al deze verrichtingen gebeurden volgens Taylormethode in minimum tijds. Na afloop derzelve, was het de menigte net alsof ze die levende doden hun ware ondergrondse bestemming had gegeven, en dat uit de baar de dode dichter herrijzen ging om zijn onvergankelikheid proefondervindelik te bewijzen.

Dies werd hij triomfantelik en met volle muziek weer stadwaarts gevoerd en ombouwde men zijn katafalk met een mausoleum in grote stijl.

De gezondheidsdienst nam uiteindelik genoegen met het stel ventilators.

April 1925.

Victor J. Brunclair.